Зөвлөгөө өгмөөр байна. Гадуур маш олон үзмэрчид, бөө нар байгаа боловч туршлага дутан паакталж нэр баасдаад байна. Хүний л амьдрал шүү дээ. Орлогоор битгий тасраасай, амьдрал нь дэвжиж дээшлээсэй гэж бодох л юм бас.

Бид Эггэрс баазад хэд хоноод цааш цэргийн нисдэг тэрэг хөлөглөн Файзабад хотыг зорив. Дээрээс нутгийн байдал тун ч сайн харагдаж байна. Дандаа цөл. Кабул голынхоо хоёр талаар л үржил шимтэй. Өргөн газраа бараг 20, нарийндаа нэг хүрэхгүй км газар өвс ногоо ургадаг ажээ.

Дээхнэ баахан шар сонинууд, халуун хөнжил эднүүс л дуртайгаа цуурдаг байснаас мэдээлэл бол яст мэлхий шиг, ганц нэгхэн эх сурвалжтай байж. Хэдэн залуус сүмод явлаа л гэсэн. Сонингийн буланд мэдээлсэн л төдий. Тэгээд сураг алдарсан. Харин 96 онд японы NHK суваг монголд гарч сумог “амьдаар нь” үзсэн юм.

Эггэрс бааз Кабулын ногоон бүсд байдаг. Ийшээ очихын тулд эхлээд Кабулын нисэх буудалд бууна. Тэнд нь бас цэргийн бааз байх ба нэрийг нь Каяа гэнэ. Энд манай 50 орчим цэргийн албан хаагч үүрэг гүйцэтгэдэг. Тэд нисэх буудлын хэд хэдэн хаалгыг хамгаалж ажилладагаас нас барсан цэргүүдийг гаргадаг хаалга нь өдөр бүр “зорчигчтой” байдаг гэсэн нь нуруу хүйт оргиулав.

Дуртай гар нь ирээд загнаад, ийшээ тийшээ яваад энийг ингээд аваад ир гэж болдог, авч яваад барилга бариулж, юу ч хийлгэж болдог туранхай бор хүүхдүүдийг цэрэг гэнэ. “Өө хүн биш цэрэг байна” гэдэг хэлц үг ч бий. Цэргийн дарга нар гэвэл харин архи уусан, нөгөөдүүлээ байсгээд л цохиж унагасан нөхөд нүднээ бууна. Хүүхэн харвал бүр “галзуурч” алдана.

Бид хатсан өвс, ялаа шумуул хоол руу орчихыг хээрийн нэмэгдэл гэж өхөөрдөөд л идэж орхидог.