Фэйсбүүк дээр байна. Манай олон зураачид, урлагийнхан Элизабэт Коппа гэгчид гомдож явдаг ажээ. Гэхдээ гудиггүй улсууд, гомдол гаргана гэж байхгүй тэгсгээд хаячихдаг байна. Эл хатагтай болохоор өөрийгөө “монголын зураачдыг дэлхийд гаргах гүүр болсон, хүний хайлан..” гэх зэргээр танилцуулах. Гэтэл зураачдын зургийг худалдаж авангуутаа хуулбарлуулж заран “амьдралаа залгуулдаг” гэж чих дэлсэх.

Манай улс бол улс шиг л сайхан улс. Бусад үй түмэн улсуудад болдог бүх юм манайд ч бас болдог. Ер нь тэгж ярьвал тэдгээр газруудад болдоггүй юмнууд ч өлхөөн болчихдогоороо улсаас ч илүү улс. Он солигдох энэ сайхан мөчийг тохиолдуулаад өөрийн орноо энэ бол МОНГОЛ УЛССС! гэж заналтайгаар хэлмээр санагдаж байна. Ингээд цөмөөрөө нэг хуучин оноо эргэж саная даа.

Хорлоо цайны цаг дуусжуу гүй юу гэж жаахан зовниод цагаа харахаар тонгойтол нүднийх нь буланд нэг юм хөдлөж харагдав. “Гөлөг үү дээ” гээд лавшруулан хартал гэдэс нь түхэлзэн амьсгалсан нэг хүүхэд цус нөжөө гоожуулан нүдээ аниад хэвтэж байх нь тэр. Хорлоо хамраа дараад бушуухан хажуугаар нь зөрөв.

Би их сайхан хүн. Хүн бүхэн л намайг тэгж хэлдэг. Артгаа бол хүний хайлан... гэх мэт үгс өдөрт хэдэнтээ чих дэлсэнэ.

“Манай хүний тэр инээмсэглэл гайхамшигтай...” гэж түүний дотны найзуудын нэг, 25-р суваг телевизийн Алтай ах хэлсэн. “Гаднаас ороод ирэхэд нь нар мандах шиг болж, сэтгэл хөнгөрөөд явчихдаг байлаа” гэж Инээмсэглэл хамтлагийн дуучин Ганхуяг ах үнэн сэтгэлээсээ бахдан ярьсан.

Монгол хүний араншин хэдэн бодоо алдчихангуутаа шууд шатраа нураагаад шидчихдэг ууртай хүүхэдтэй нэлээн төстэй. Эсвэл ямар ч найраагүй чарлаад хөлөө тийчлээд газар унацан хүүхэдтэй адилхан. Ер нь л хүүхэд шиг дээ. Түүх гэхчлэн юм болгоны үнэн худлаа байх нь огт хамаагүй. Ялангуяа түүх гол нь “бахдам сайхан” л байх хэрэгтэй.