Баас бөгс рүү буцаж ороод тэгээд ходоодны өөдөө яваад амаар хорхогны зөөлөн мах болоод буцаж гарч ирнэ. Дэлхийн татах хүч биш дэлхийн түлхэх хүч далавчыг зовооно, шувуу нисэх гэж ядрахгүй буух гэж зүдрэнэ.
Хүн төрөлхтөн компьютерийг мартана, сансарт ниссэнээ мартана, Сталиныг мартана, Индианчуудыг мартана, Америк тивийг мартана. Нээсэн нээлт болгоноо нэг нэгээр нь мартах хүмүүс юунд ч санаа үл зовон амьдрахын цагт таталцлын хуулийг марталгүй үлдсэн сүүлчийн хүний толгой дээрээс алим үсэрч модонд наалдсан.
Наятай өвгөн наймтай бацааны ач хүү, үхэл төгсгөл биш ЭХЛЭЛ. Хүмүүс бүтээхийн төлөө биш нураахын төлөө аж төрөн сууна. Тероруудын барьцаалсан онгоц ихэр хоёр цамхагийг үүсгэсэн сперматазойд мэт.
Голын ус дээшээ урсана, шалбаагнаас борооны дуслууд үсрэн гарч хурын үүлнээ очно. Үд дундаас жаран минут өнгөрөхөд богино зүү 11-ийг заана, цаг хугацаа ухарч явна. Бичсэн зүйлс чинь үсэг үсгээрээ арчигдана.
Бүгдээрээ л ухарч алхахыгаа "зөв" гэж бодно. Магадгүй одоо ч бид ухарч алхаж байгаан билүү, нүдээ цавчаад нээхийн хооронд мянган жил өнгөрсөн ч түүнийг анзаарахгүй. Ухарсан ч урагшилсан ч зогссон ч цаг хугацааны зөв бурууг хэн ч мэдэж чадахгүй, голын ус нэг гольдрилоороо л дээш доош урсана. Хүний амьдрал ч бас ... Цаг хугацааг мянгантаа буцаасан ч би яг л энэ бичлэгийг энэ цагт бичээд, энэ сандал дээр энэ ПС ний ард сууж байх юм шиг санагдаад байх юм. Магадгүй цаг хугацаа мянга байтугай сая удаа буцсан ч юм билүү, магадгүй сая жил ухраад сая жил зогсоод сая жил урагшилдаг ч юм билүү, ай даа энэ цаг хугацаа хомосапиенсийн ойлгох эд биш бололтой. Хүний тархины эд эс ажиллаж сэтгэн бодож, хайрлан дурлаж, уурлан бухимдаж, ургуулан төсөөлж байна гэдэг нь бороо орж салхи исгэрэхтэй адилхан байгалийн үзэгдэл л юм шүү дэй.
Ухарч урсах ертөнцөд богино настай нь жаргалтай. Ухарч урсах ертөнцөд байгуулахын төлөө биш нураахын төлөө, томрохын төлөө биш жижгэрхийн төлөө, дүүргэхийн төлөө биш дуусгахын төлөө, баяжихын төлөө биш ядуурахын төлөө орших учраас шуналтайяа идсэн хоол болгоноо буцааж гаргах гэж, болгоомжтойёо туулсан далан жилээ буцаад барах гэж, жаргалтайгаар цуглуулсан зооснуудаа буцааж дундлах гэж их л ядах байхдаа.
Асгарсан нулимс бүхэн хацар өгсөж нүдэнд шингэхэд ухарч урсах ертөнцийн зовлонгийн уйлаан нь жаргал болно. Ухарч инээсэн инээд харин хамгийн гаслант зовлон мэт санагдах биз. Хамгийн сайхан дур тавилт хамгийн тэвчишгүй өвдөлт болон хувирна байхдаа ухарч урсах ертөнцөд. Хамгийн амттай шоколад царвангийн шүүснээс ч гашуун санагдах байхдаа ухарч урсах ертөнцөд. Хамгийн хайртай хүнээ хамгийн их үзэн ядах байхдаа ухарч урсах ертөнцөд. Жамуухт баригдаж тогоонд чанагдах хүмүүс жакузид тарвалзах мэт жаргалыг эдлэх байхдаа ухарч урсах ертөнцөд.
Ганц бурхан шүтээд хойд урд насны заяа төөргөө тэгшилчихдэг бол энэ хорвоо юутай амархан бэ. Магадгүй миний хойд нас гэдэг нь ухарч алхалах Аанхаа л байх, бичсэн үсэг болгоноо нэг нэгээр нь арилгаж, бичлэг болгоноо нэг нэгээр нь мартах Аанхаа бол миний УРАГШИЛЖ урсах ертөнцийн үйлийн үрийг эдлэх Ухарч урсах ертөнцийн Аанхаа. Тэрнээс биш нэг том галтай нууранд чанагдаад ч юмуу, нэг гоё далавчтай анжел болж жаргаад ч юмуу эсвэл хойд насандаа нохой болж төрөөд шонгийн модруу сарина гэдэг арай л фантаазтай юмуу даа.