Бадмын гэрэлт багшийн бүрэлбаа Баруун чихэнд ийн шивнэв: Амьсгалаа анирд, язгуурт хүү минь. Аялгууг сонорд, зүрхний үр минь.

Өөрөө ойлгоогүй мөртлөө өрөөл бусдаас хуулсан дүрэм сахил өвөртөлж явдаг. Хуулмал дүрэм ачаа тээш болж дардаг бол ухаарал сэхээрэл хүнд жигүүр болдог. Сэхээрсэн тохиолдолд ой санамж шаардлагагүй. Яс, чөмгөнд шингээстэй учраас санаандгүй үйлийг ч аясаараа зална.

Зөнгийн үзэгдэл зүүдтэй төстэй боловч зүүд биш.

Алсхан оддын амьсгал өвсөнд лугшихыг мэдрээд, Аниргүмийн аялгуу зүрхэнд дуурьсахыг сонсоод, Аяс аясын салхинд чинь ариусч л явъя, хорвоо минь. Цэн цэнгийн бороонд чинь цэлмэж явъя, тэнгэр минь.

“Зам мөрийг хичээл сургуулиар эзэмших аргагүй. Чин зүрхээрээ сэрж мэдрэх нь үнэний мөр” гэж Будда хэлжээ. Зам мөр – Дармыг танихын тулд түүгээр амьдрах ёстой. Цэцэрхэл биш, туршлага л үнэн мэдлэг юм. Хийсвэр мэдлэг хөөцөлдөж явдаг хүнд бодит ахуйг таних чөлөө олдохгүй. Бодит ахуйг танихын тулд өөрөө түүний нэг хэсэг болох учиртай.

Бясалгал нь амьдралын салшгүй хэсэг болсон цагт л таныг хувиргаж чадна гэж Будда хэлдэг. Буддагаас өмнө бясалгалыг тусгай цаг гаргаж хийдэг онцгой дасгал мэтээр хүмүүс ойлгодог байв.