Жилийн өмнө ээж маань 99 настайдаа биднийгээ орхин тэнгэрийн оронд заларсан юм. Тэтгэврийн насандаа хүртэл хамт байсан болохоор ээжийгээ их үгүйлдэг юм байна.


Ээжийн маань хамгийн сүүлд авахуулсан зурагнуудын нэг


Насан өөд болтлоо ухаан саруул, бие хөнгөн, таяг ч тулж үзээгүй, тэр ч байтугай заримдаа өөрөө цай, хоолоо хийчихдэг байлаа. Ер нь ээж маань бараг өвдөж байгаагүй. Дөрвөн хүүхдээ төрүүлэх гэж төрөхөд хэвтсэнээс өөрөөр эмнэлэгт хэвтэж байгаагүй байх. Одоогийн ойлголтоор бол багадаа хоол, хувцас муутай тачирхан амьдралтай байсан хэдий ч экологийн цэвэр хүнс хэрэглэж, биеийн хөдөлмөр хийдэг байсан учраас дархлаа сайтай болсон бололтой. Хөгширсөн хойноо хэвтэрт орж хүүхдүүдээ зовоохгүй юмсан гэдэгсэн. Нээрээ ч удаан өвдөж зовсонгүй, нэг л өдөр хямраад өөд болсондоо, хөөрхий. Буянтай хүн гэдэг ийм байдаг юм болов уу даа.

Ээж маань их нийтэч хүн байсан. Танилууд, айл саахалтынхан нь ээж дээгүүр их орж гарна. Хүмүүстэй хөгшин залуу гэж голохгүй ярина. Залуучуудтай, хүүхдүүдийнхээ төдийгүй ач зээ нарынхаа найз нартай хүртэл ярьж инээлгэж суудаг алиа хошин зантай хөгшин байлаа. Бас болоогүй ээ, хүн бүрт нь тохирсон цол, хоч өгчихнө.

“Нас өндөр болох хэцүү юм байна. Гэртээ ганцаараа байхад өнгөрсөн амьдралаа санаж бодоод байх юм” гэнэ. Хараа нь муудаад ном, сонин уншиж сатаарч чадахгүй болсон болохоор арга ч үгүй биз. “Хүн байхгүй үед телевиз, араажив хоёр л хань болж байна” гээд л ярьдагсан. Одоо бодох нь ээ ингэж ярьж байсан нь биднийгээ үгүйлж суудгийн илрэл байж. Ээж, аав тань өндөр настай бол өдөр бүр утсаар ярьж, ойр ойрхон уулзаж баймаар юм билээ. Яг одоо утсаа аваад залга гэж зөвлөмөөр байна.

Ээж, аав хоёрын амьдралын нэгэн аз жаргалтай үеийн зураг гэж бодож байна.


Миний аавтай Багшийн сургуульд хамт сурч байсан юм билээ. Сургууль төгсөнгүүтээ Гэгээрлийн яамны даалгавраар айл айл хэсэн хэдэн хүүхэд цуглуулж нийслэлийн V дугаар дунд сургуулийг анх байгуулсан гэдэг. Ер нь тэтгэвэртээ гартлаа л сургууль, цэцэрлэгт ажилласандаа. Айхтар гавьяа шагнал гэх юм байхгүй. Өөрөө ч хүсдэггүй, хүүхдүүд нь ч хөөцөлдөж явсангүй дээ.

Аав биднийг бага, залууд нас барсан болохоор ээж маань ганцаараа хүүхдүүдээ хүмүүжүүлж хүн болгосон. Нэг их загнаад, сургааль айлдаад байдаггүй байлаа. Гэхдээ ээжийн маань хэлж байсан үг үе үе санаанд ордог юм.

Ээжээ үр, ач, зээ нар нь хэзээ ч мартахгүй ээ.