Улаанбаатарт амьдрах зорил­гоор монголчуудын амьдрал өрнө­дөг. Хотод хоёр өрөө байртай болохын тулд ”Оюутолгой”, Өмнөд Солонгос энэ тэр явцгаадаг бо­лохоос тэндээ шингэх гээгүй.

1980-аад оны сүүл гэхэд монголчууд үндсэндээ цагаан сар хийх дургүй болчихсон байлаа. Ялангуяа тэр үеийн залуу гэр бүлүүдэд энэ талаарх ёс заншлыг эцэг өвгөд нь хэлж өгөөгүй. Зөвлөлт засаг ба манай нам засгийн ч цагаан сар гэх нэгэн уламжлалыг устгах зорилго үнэндээ биелснээр хараа хяналтаа сулруулсан юм.

Монголын хүн амын талаас илүү нь Улаан­баа­тараас гадна аж төрж байгаа.

Намар цагийн царцаа лугаа өдийд Улаанбаа­тарыг улаан хацартай жаалууд бүчдэг. Хөдөө­нөөс ирж эрдэм сурахаар, цаашлаад энэ их хөлийн газар амьдрахаар зо­ригс­­­дын нүүдэл өмнө нь ч байсан. Хойшид ч ир­сээр байх болно.

Малын сайн бэлчээр, ус хайж нүүгчдийн удам болох бид эдүгээ цалин, амьдра­лын мөр хөөж нутаг сэлгэсээр л явдаг. Суурин амьдралд аль эрт шилжсэн атлаа гэр орноо­р­оо нүүж суух явдал нь ма­найд хэвийн үзэгдэл. Тэрнээс гадна өрхийн гишүүд гэртээ бас тогтдоггүй. Хэрмэл цыгань аятай мөн ч их тэнэ­сэн байна. Одоо бараг яваа­гүй газар ч алга.

Шинжлэх ухаан танин мэдэхүйн буландаа сэтгүүлчид ”айгаад” нэвтэрч чаддаггүй нэгэн салбарын тухай өнгөцхөн хөндөж байна.