Хүн төрөлхтөн анх үүсэхэд би сүүлтэй төрсөн агаад эдүгээг хүртэл амьд явна. Анх бүх хүн сүүлтэй байлаа.

1990 оны үндсэрхэг сэрлээр монгол бичгээ хэрэглэх яриа үүсэхэд цөөнгүй эрхэм эсэргүүцэж бухимдсан. Эсэргүүцэгчдийг аргадаж монгол бичгээ орхилгүй хос бичигтэн болъё гэж зөөлрүүлээд ч тусыг эс олсон. Монгол үсгээ хэрэглэхийг эсэргүүцэгчдийн дунд эрдэмтэн, зохиолч, улс төрчид байгаа нь их содон тодорч байв.

“Хорвоод хосгүй монгол ухаан” гэж хөөрцөглөх хүн цөөнгүй байх юм гээч. Үндэс угсаагаараа бахархалгүй яахав. Гэхдээ юун ч даруу бус юм бэ дээ.

...Зурагтаар мөнгө тоолоод эхлэв. Тийм их мөнгө надад олдох биш. Баярхаж байна гэж гоморхоод сувгаа солилоо. Бас ижилхэн мөнгө яралзтал тоолж байна. Хуруу нь мөнгө тоолохдоо гайхалтай сурмаг ажээ. Өөр суваг руу орлоо. Мөн л тоолсоор. Энэ олон суваг төгрөг, доллар, юань тоолно. Гараараа, машинаар тоолно.

МАН 65-аар ялаад баярлах гэтэл амлалт нь хоолой дээр нь гацчихав. Хэр хэмжээгүй сүржин амлалт даржин дуусдаг жамтай. “Иргэдээ ядуурлаас аварч, эдийн засгаа хямралаас гаргаж, эх орноо өрнөөс салгаж, төрийн дампуурлыг засаж, тэгш журамт, баян, хүчирхэг Монголыг цогцлоож чадна”. Чадна гэж амлах амархан.

Их өвдөж байна. Тэсэхийн аргагүй янгинаж байна. Үхэл тун ойртжээ. Гэхдээ уулзаагүй л байна. Мөн ч хэцүү даваа болтой. Энэ юу ч биш, үүнээс бүр хамаагүй илүү өвдөх гэнэ.