Олон сайн сайхан зүйл Улаанбаатар хотод бий болж. Өнгө засжээ. Бараг танигдахгүй болсон байна шүү. Уулзварууд цэлийж, түгжрэл арилсан. Браво. Гэхдээ бид том золиос төллөө. Ядуу тарчиг амьралдаа эргэж орсон. Хайран ч 20 жил юм уу даа.

Онгоцны сүйрлүүдийн тухай уншиж байлаа. Сүйрэл болгон баахан амь амьдралын тухай, аврах гэж хичээсэн нисэгчдийн тухай болохоор өрөвдөм байв. Эцсийн мөч хүртэл хөлгөө унагахгүй гэсэн нисэх багийнханы тэмцэл.

Автуусанд алалцахаа больсон. Хүүхэнд наалдаж зогсоод кайф авдаг новшнууд л жоохон дургүй байгаа. Та нар автуусанд оочирлоод суугаачээ гэж мянган удаа хэлэхээс илүү технологийн бяцхан өөрчлөлт хийчихэд л өөрөө цэгцэрчих асуудал байж.

Багууд талбай дээр гарч ирэн байрлалаа эзэлжээ. Баруун талд нь цэнхэр шоорт майкаар ижилссэн багийнхан юу ч болоогүйм шиг тохой мохойгоо эргүүлээд зогсож байна. Тэд үзэгчид рүү хий үнсэлт илгээнэ.

Парис хотод февраль сарын сүүлч, маарт сарын эхийг дамнан ес хоногийн турш ХАА-н үзэсгэлэн болов. Тэрүүгээр хэрэгт дурлаж хоёр гурав хоног нүд хужирлалаа. Ёстой л нүд хужирласан даа. Хоёр тонн жинтэй бух харсымуу та нар гэж нөхөддөө жоол гайхуулж бариад. Манай том дарга нарын хурлын ширээ шиг л хүрэн юм хэвтэж байна лээ. За олон юм ярихаар хэдэн зураг хары.

Энэ жил миний хувьд чигчий хурууны хумсаа нэг удаа нэлээн лав авч өдөржин хорссоноос өөр онцын сонин зүйлгүй өнгөрсөн. Харин манай дарга нарын хувьд аанай л аймаар их сонинтой үдэж байна.