ХӨНДҮҮР ЗҮРХЭЭ ТЭВРЭЭД ХҮНИЙ ЧИМЭЭНЭЭС ХОЛ...
Ер бусын зун юм аа. Сэтгэлийнхээ орчиныг эвдчих гээд хаашаа ч явмааргүй. Хэзээ ч юм хугарчихсан жигүүр гэнэт амь ороод өндөрт дүүлэн нисч яваа мэт.
Ер бусын зун юм аа. Сэтгэлийнхээ орчиныг эвдчих гээд хаашаа ч явмааргүй. Хэзээ ч юм хугарчихсан жигүүр гэнэт амь ороод өндөрт дүүлэн нисч яваа мэт. Нээрээ би жигүүртэй байл уу...Нээрээ би жирийн биш байл уу...Явдал суудал минь урьд нь яагаад тэнгэрийн биш байв аа гэж өөрөөсөө асуумаар болоод эгэл биш явнам. Эгэл биш явахад эгэл биш өдрүүд зочлон ирнэм. Тийм нэгэн энгийн бус үдэш манай хотод Явуухулангийн цэцэрлэгт хүрээлэн нээгдэв. Дөрвөн их ой давхацсан үндэсний их баяр наадмын сүрлэг хөшгийг энэ үдэш бидний хувьд нээсэн ч гэж хэлж болох юм.
Хотын төвийн тэрхүү “А” зэрэглэлийн бүсэд ямар нэгэн зочид буудал, орон сууц барьж болох л байсан. Тийм шийдвэрийг хотын дарга гаргахад болохгүй гэх газаргүй л дээ. Гэвч манай хотын хэгжүүн мээр тэр газрыг барилгын компанид биш алдарт найрагч Бэгзийн Явуухуланд “бэлэглэх”-ээр шийджээ. Компаниуд зөндөө олон жил энэ газрын төлөө ил далд лобби хийж, түүнийхээ төлөө элдэв арга саам хэрэглэн довтолж байсан юм билээ. Угаасаа энэ мээр өөрөө хэн рүү ч, юу руу ч довтолдоггүй хүн. Тэгсэн хэрнээ довтолгоог зөөлнөөр сөрж нураадаг хэцүү зантай. Энэ хэцүү чанар нь өнөөдөр түүнийг өдрөөс өдөрт хүчирхэг болгож байгаа. Гэсэн ч тэр ямар нэгэн дарга нарын дэргэд мэхэлзэж зогсохын оронд элгэн хүрэм өмсч ноосон малгай духдуулчихаад таксинд гар өргөөд замын хажууд зогсч байдаг. Амралтын өдрүүдээр зам засварын газруудаар хэсч, дуугаа өндөрсгөхгүй ч завьжиндаа хачирхалтай инээмсэглэл зурсхийлгэн эелдгээр нягталж, шалгаж бас шаардаж явдаг. Энэ утгаараа тэр зөвхөн ажиллахын төлөө төрсөн юм шиг “уйтгартай” хүн.
Дандаа шороо бужигнуулаад, энд тэнд зам ховхолж хаяад яваа харагдан дургүй хүргэвч, хажуугаар нь нууцхан завсар зайд урлагийн гэмээр гэгээлэг орчин бүтээж, түүнийхээ үүд хаалгыг нэг их сүржигнэлгүй нээчихээд л яваад байгааг нь харахаар хүндлэл төрөх...Өнгөрсөн хавар нэгдүгээр хорооллын “Хархорин” захын дэргэдэх хогийн цэг шиг талбайг цэцэрлэгт хүрээлэн болгосон. Усан оргилуураас болортон цацрах долгисыг харан хуучин тэнд хоног төрүүлж явсан тэнүүлчид нь “одоо бид хаачна даа” гэсэн шиг эвшээж зогсоо сонирхолтой өгүүлэмж зургийн аппаратанд минь үлдэн хоцорчээ. Нэг амьдралыг чимээгүйхэн тарааж, нөгөө амьдралыг цогцлоож буй нь энэ.
Шинэхэн цэцэрлэгт хүрээлэнгийн харуул “Хэцүү л байна шүү, тэнүүлчид шөнөөр согтуу ирээд хашааны хаалга нүдэж, бид хаана хонох юм бэ, хуучин хогийн цэгийг минь яачихав” гэж нэхэх юм гэж ярьж байж билээ. Намайг өглөөний нартай уралдан очиход нөгөө нөхдүүд хэдийнэ босчихсон цэцэрлэгт хүрээлэнгийн сараалжин хашаан дээгүүр толгойгоо цухуйлгачихсан, дотроо бөөн зөрчилтэй нүдээр санаашрангуй харцгааж байсансан. Одоо тэд байдаг л байгаа даа.
Урьд нь цог золбоотой явсан тэд. Урьд нь залуу явсан тэд. Урьд нь хайрлан дурлаж явсан тэд. Урьд нь юм юмтай явсан тэд... Яагаад ингэтэл гудайсан юм бол....Ийнхүү бодол хөвөрнө. Сайхны араас би яагаад ийм хачин бодлууд тээдэг юм бол....
Явуугийн цэцэрлэгт хүрээлэнгийн нээлтэд ирнэ үү гэсэн бичиг сачиггүй, ямар нэгэн хүндэтгэлгүй тэр өдрийн надад яг зохисон “урилга” харилцуурын цаанаас “ирж” би ч цүнхээ шүүрэн гарлаа. Очилгүй яахав. Энэ чинь Явуугийн цэцэрлэг шүү дээ... Иймэрхүү маягаар утга, соёлын хүрээний нөхдүүд бүгд тийшээ очсон байх. Үнэхээр тэр үдэш Монголын бүх зохиолч тэнд цугларсан байх.
Бавуугийн Лхагвасүрэн Баасан эгчтэй дөнгөж одоо уулзаж байгаа юм шиг ямархан нэгнийг шивнэлдэн сууж, Долгорын Нямаа авгай ихэмсэг тэргүүнээ өргөн хүмүүстэй мэндчилж, Ш.Дулмаа хатагтай шавь нараараа бүчүүлэн түшлэгтэй сандалд залран тас тас инээж, Бөхийн Бааст бүх хүний хүндлэл дор мишээж, нөгөө мээр хэдэн жижиг дарга нарын хамт тайзнаа гарч ирсэн ч нэг ч үг хэлэлгүй бууж ахин гайхаш төрүүлээд л, цаадуул нь баяртайгаар үг хэлээд л, зохиолчдын эвлэлийн дарга, хатагтай Гомпилдоогийн Мөнхцэцэг өвөг дээдсийн үед биднийхээ өмнөөс мэхийгээд л, ерээд оныхон урьдынхаараа бужигнан “Явуу”-тай зургаа татуулж, Х.Чилаажав охидтой ч патиараан даруулж, орж гарах улстай ч мэнд мэдэн юм юмыг амжуулж... Арлааны Эрдэнэ-Очир уянгалаг бүсгүйгээсээ мултран ирж утасны дугаар аваад л... Яг л дуулиант найргийн он жилүүд эргээд ирсэн мэт тансаг юм аа.
Их найрагчийн “Би хаана төрөө вэ” шүлгийг хүрээлэнгийн хоймор чулуун ханан дээр сийлжээ. Харин миний сэтгэлд шал өөр шүлэг хөвөрнө. Хамгийн алдартай шүлгийг нь “Би хаана төрөө вэ”-г гэж олонхи хүн боддог байх л даа.
Хөх манхан тэнгэрийг эзэгнэнхэн төрлөө би
Хөмсгөн сарны аялах алсын алс тойрогт
Холын хоёр одны тохиох бяцхан чөлөөнд
Хоёр нүдний үзүүрт цэнхэрлэх төдий тэртээд
Хөх манхан тэнгэрийг эзэгнэнхэн төрлөө би...гээд л. Гоё л доо. Бадрангуй...Эх оронч...Яруу сайхан...
1950-иад оны сүүлч, 60-аад оны эхээр Монголын яруу найрагт гарсан цоо шинэ шинэчлэл, үзэгдэл гэж түүний уран бүтээлийг үнэлдэг. Нэг ёсондоо тунхгийн шинжтэй яруу найргийг халж, уянга яруу дүрслэл, гоо сайхны элементүүд орж ирсэн гэсэн үг байх. Тунхгийн шинжтэй, үзэл суртал ханхалсан, сүржин шүлгүүдийг газар унаган дээрээс нь Явуугийн шүлгүүд бороо шиг яруу сайхнаар шивэрсэн байх л даа.
Ханан дээрээс би хамгийн алдартай шүлгийг нь нүдээрээ уншиж байна. Харин миний сэтгэлд
Зорин ирэх амрагаа хүлээхэд
Морин төвөргөөн зүрхнээ хоногшино
Шөнийн чимээгүй гадаа налайн
Унийн углуургаар саран гэрэлтэнэ
Өнчин дэрэн дээр нойр хулжсан
Ухаангүй дурлалын урхинд байхад
Мөнгөн хазаарын бүдэг чимээ
Онгон зүрхийг цочоон баясгана...гэсэн өнө эртний яруухан мөрүүд уншигдана. Яагаад ч юм зарим нэг юмтай дотроо зөрчилдөөд ирдэг зан маань хөдөлж байна... Явъя даа. Дуу хууртай, хүн хөлтэй газар удаан тогтдоггүй зангаараа цэцэрлэгт хүрээлэнг би орхин гарлаа. Санаа сэтгэл ямар нэгэн төгс төгөлдөрийн зүг нисэн оччихоод тогтож өгөхгүй нь сонин оо.
Тэр үдшээс хойш олон өдөр өнгөрчээ. Харин би хар өглөөгүүр ганцаардан зовж байна. Хаа нэг тийшээ очмоор... Хамаг нулимсаа, хамаг хөндүүрээ асгамаар байна.
Өглөө эрт би зорьж явна. Мөнөөх үдшийн цэцэрлэгийг. Анир гүмхэн өглөөгүүр Явуугийн цэцэрлэгийн бүх хаалга нээлттэй. Цагийн ажил хийж байгаа болов уу гэмээр оюутан байрын хоёр охин хогийн савнуудыг нэг нэгээр нь дамжлан явж, хэсэг хугацааны дараа шинэхэн сав болгон авчирч тавина. Усан оргилуур ажиллаж эхлэх болоогүй ажээ. Хүмүүсийн шидсэн ундааны савнууд, чихрийн цаас сэлтийг цэвэрлэж байж ажиллуулна. Хүмүүс юунд ингэнэ вэ. Яагаад ингэж бүдүүлэг авирлана вэ... Магадгүй энэ араншин хэзээ ч засрахгүй. Засардаггүй учраас манай хотын гоё гэх газар бүхэн тэр шинжээ дорхноо алддаг биз... Сатааран би ийнхүү эмзэглэв.
Харуулын хувцастай залуу зүлэг усалж байна. Хажууханд нь хос хоёр сууж байна. Үдшээр биш өглөө эртээр бүсгүй нь уйлж байна. Харин дурлалт эр нь гэдийн суужээ. Аргадаж аргадаж тэр залхсан бололтой. Хөөрхий дөө, хүүхнүүд бид уйлж байгаад л тэднийг залхаачихдаг юм байна даа гэж бодов. Уг нь хэлж чадахгүй зөндөө их үг, хэчнээн тэвчивч барьж дийлэхгүй их хайр тэр гэм зэмгүйхэн урсах нулимсанд нь шингээстэй байгаа шүү дээ гэж өмөөрөв. Даанч тэд ойлгохгүй чигээрээ, бид ухаажиж хэрсүүжихгүй хэвээрээ үлдэх юм даа... Ийм гоё зураг харж, дотроо ичиж, дотроо өөрийгөө өмгөөлөх гэж өглөө үүрээр наашаа зорьсон байна. Санаа сэтгэл минь тайтгаран гийж ямархан өнгөөр тунарна вэ... Ахиад би мөнөөх алдартай мөрүүдийн өмнө очив.
Сайхан бүсгүйн сэтгэлийг эзэгнэнхэн төрлөө би
Сормосон дундаа талимаарах алаг нүдний мэлмэрээнд
Саалийн үнэр ханхалсан дээлийн хормойн нугалаасанд
Санан санан уярах цэвэр ичимтгий аашинд
Сайхан бүсгүйн сэтгэлийг эзэгнэнхэн төрлөө би... Харин миний сэтгэлд огт өөр шүлэг нь уншигдана.
Хавирган сар нэмэн нэмсээр дүүрдэг шиг
Хайрын сэтгэл минь улам чамд дасаад байх юм
Сарны гэрэлд лянхуа навчсаа хумьдаг шиг
Сайхан чиний хайрын илч чинь буураад байх юм
Өвсөнд буусан үүрийн шүүдэр хийсдэг шиг
Арилах болов уу,
Усанд унасан борооны дусал хатдаггүй шиг
Амьдрах болов уу?
Чиний дурлал...
Хүмүүст бол ханан дээр сийлсэн шүлэг агуу санагддаг. Харин надад энэ шүлэг тасархай санагддаг. Өнөөдрийн байгаа миний өөрийн ертөнцөөс ч шалтгаалж байж болох л доо.
Би яагаад ингэж өөрөө өөртөө амархан бууж өгдөг юм бол. Би яагаад энэ цэцэрлэгт үүр цүүрээр хөндүүр зүрхээн тэврээд хүний чимээнээс хол гав ганцаараа ганирч зогсоо юм бол... Өөртэйгөө үлдэх газар иржээ би. Өөрийгөө өрөвдөх газрыг олжээ би.
Баярлалаа...ноён хотын дарга аа, ийм орчин бэлэглэсэнд.
Хотын төвийн тэрхүү “А” зэрэглэлийн бүсэд ямар нэгэн зочид буудал, орон сууц барьж болох л байсан. Тийм шийдвэрийг хотын дарга гаргахад болохгүй гэх газаргүй л дээ. Гэвч манай хотын хэгжүүн мээр тэр газрыг барилгын компанид биш алдарт найрагч Бэгзийн Явуухуланд “бэлэглэх”-ээр шийджээ. Компаниуд зөндөө олон жил энэ газрын төлөө ил далд лобби хийж, түүнийхээ төлөө элдэв арга саам хэрэглэн довтолж байсан юм билээ. Угаасаа энэ мээр өөрөө хэн рүү ч, юу руу ч довтолдоггүй хүн. Тэгсэн хэрнээ довтолгоог зөөлнөөр сөрж нураадаг хэцүү зантай. Энэ хэцүү чанар нь өнөөдөр түүнийг өдрөөс өдөрт хүчирхэг болгож байгаа. Гэсэн ч тэр ямар нэгэн дарга нарын дэргэд мэхэлзэж зогсохын оронд элгэн хүрэм өмсч ноосон малгай духдуулчихаад таксинд гар өргөөд замын хажууд зогсч байдаг. Амралтын өдрүүдээр зам засварын газруудаар хэсч, дуугаа өндөрсгөхгүй ч завьжиндаа хачирхалтай инээмсэглэл зурсхийлгэн эелдгээр нягталж, шалгаж бас шаардаж явдаг. Энэ утгаараа тэр зөвхөн ажиллахын төлөө төрсөн юм шиг “уйтгартай” хүн.
Дандаа шороо бужигнуулаад, энд тэнд зам ховхолж хаяад яваа харагдан дургүй хүргэвч, хажуугаар нь нууцхан завсар зайд урлагийн гэмээр гэгээлэг орчин бүтээж, түүнийхээ үүд хаалгыг нэг их сүржигнэлгүй нээчихээд л яваад байгааг нь харахаар хүндлэл төрөх...Өнгөрсөн хавар нэгдүгээр хорооллын “Хархорин” захын дэргэдэх хогийн цэг шиг талбайг цэцэрлэгт хүрээлэн болгосон. Усан оргилуураас болортон цацрах долгисыг харан хуучин тэнд хоног төрүүлж явсан тэнүүлчид нь “одоо бид хаачна даа” гэсэн шиг эвшээж зогсоо сонирхолтой өгүүлэмж зургийн аппаратанд минь үлдэн хоцорчээ. Нэг амьдралыг чимээгүйхэн тарааж, нөгөө амьдралыг цогцлоож буй нь энэ.
Шинэхэн цэцэрлэгт хүрээлэнгийн харуул “Хэцүү л байна шүү, тэнүүлчид шөнөөр согтуу ирээд хашааны хаалга нүдэж, бид хаана хонох юм бэ, хуучин хогийн цэгийг минь яачихав” гэж нэхэх юм гэж ярьж байж билээ. Намайг өглөөний нартай уралдан очиход нөгөө нөхдүүд хэдийнэ босчихсон цэцэрлэгт хүрээлэнгийн сараалжин хашаан дээгүүр толгойгоо цухуйлгачихсан, дотроо бөөн зөрчилтэй нүдээр санаашрангуй харцгааж байсансан. Одоо тэд байдаг л байгаа даа.
Урьд нь цог золбоотой явсан тэд. Урьд нь залуу явсан тэд. Урьд нь хайрлан дурлаж явсан тэд. Урьд нь юм юмтай явсан тэд... Яагаад ингэтэл гудайсан юм бол....Ийнхүү бодол хөвөрнө. Сайхны араас би яагаад ийм хачин бодлууд тээдэг юм бол....
Явуугийн цэцэрлэгт хүрээлэнгийн нээлтэд ирнэ үү гэсэн бичиг сачиггүй, ямар нэгэн хүндэтгэлгүй тэр өдрийн надад яг зохисон “урилга” харилцуурын цаанаас “ирж” би ч цүнхээ шүүрэн гарлаа. Очилгүй яахав. Энэ чинь Явуугийн цэцэрлэг шүү дээ... Иймэрхүү маягаар утга, соёлын хүрээний нөхдүүд бүгд тийшээ очсон байх. Үнэхээр тэр үдэш Монголын бүх зохиолч тэнд цугларсан байх.
Бавуугийн Лхагвасүрэн Баасан эгчтэй дөнгөж одоо уулзаж байгаа юм шиг ямархан нэгнийг шивнэлдэн сууж, Долгорын Нямаа авгай ихэмсэг тэргүүнээ өргөн хүмүүстэй мэндчилж, Ш.Дулмаа хатагтай шавь нараараа бүчүүлэн түшлэгтэй сандалд залран тас тас инээж, Бөхийн Бааст бүх хүний хүндлэл дор мишээж, нөгөө мээр хэдэн жижиг дарга нарын хамт тайзнаа гарч ирсэн ч нэг ч үг хэлэлгүй бууж ахин гайхаш төрүүлээд л, цаадуул нь баяртайгаар үг хэлээд л, зохиолчдын эвлэлийн дарга, хатагтай Гомпилдоогийн Мөнхцэцэг өвөг дээдсийн үед биднийхээ өмнөөс мэхийгээд л, ерээд оныхон урьдынхаараа бужигнан “Явуу”-тай зургаа татуулж, Х.Чилаажав охидтой ч патиараан даруулж, орж гарах улстай ч мэнд мэдэн юм юмыг амжуулж... Арлааны Эрдэнэ-Очир уянгалаг бүсгүйгээсээ мултран ирж утасны дугаар аваад л... Яг л дуулиант найргийн он жилүүд эргээд ирсэн мэт тансаг юм аа.
Их найрагчийн “Би хаана төрөө вэ” шүлгийг хүрээлэнгийн хоймор чулуун ханан дээр сийлжээ. Харин миний сэтгэлд шал өөр шүлэг хөвөрнө. Хамгийн алдартай шүлгийг нь “Би хаана төрөө вэ”-г гэж олонхи хүн боддог байх л даа.
Хөх манхан тэнгэрийг эзэгнэнхэн төрлөө би
Хөмсгөн сарны аялах алсын алс тойрогт
Холын хоёр одны тохиох бяцхан чөлөөнд
Хоёр нүдний үзүүрт цэнхэрлэх төдий тэртээд
Хөх манхан тэнгэрийг эзэгнэнхэн төрлөө би...гээд л. Гоё л доо. Бадрангуй...Эх оронч...Яруу сайхан...
1950-иад оны сүүлч, 60-аад оны эхээр Монголын яруу найрагт гарсан цоо шинэ шинэчлэл, үзэгдэл гэж түүний уран бүтээлийг үнэлдэг. Нэг ёсондоо тунхгийн шинжтэй яруу найргийг халж, уянга яруу дүрслэл, гоо сайхны элементүүд орж ирсэн гэсэн үг байх. Тунхгийн шинжтэй, үзэл суртал ханхалсан, сүржин шүлгүүдийг газар унаган дээрээс нь Явуугийн шүлгүүд бороо шиг яруу сайхнаар шивэрсэн байх л даа.
Ханан дээрээс би хамгийн алдартай шүлгийг нь нүдээрээ уншиж байна. Харин миний сэтгэлд
Зорин ирэх амрагаа хүлээхэд
Морин төвөргөөн зүрхнээ хоногшино
Шөнийн чимээгүй гадаа налайн
Унийн углуургаар саран гэрэлтэнэ
Өнчин дэрэн дээр нойр хулжсан
Ухаангүй дурлалын урхинд байхад
Мөнгөн хазаарын бүдэг чимээ
Онгон зүрхийг цочоон баясгана...гэсэн өнө эртний яруухан мөрүүд уншигдана. Яагаад ч юм зарим нэг юмтай дотроо зөрчилдөөд ирдэг зан маань хөдөлж байна... Явъя даа. Дуу хууртай, хүн хөлтэй газар удаан тогтдоггүй зангаараа цэцэрлэгт хүрээлэнг би орхин гарлаа. Санаа сэтгэл ямар нэгэн төгс төгөлдөрийн зүг нисэн оччихоод тогтож өгөхгүй нь сонин оо.
Тэр үдшээс хойш олон өдөр өнгөрчээ. Харин би хар өглөөгүүр ганцаардан зовж байна. Хаа нэг тийшээ очмоор... Хамаг нулимсаа, хамаг хөндүүрээ асгамаар байна.
Өглөө эрт би зорьж явна. Мөнөөх үдшийн цэцэрлэгийг. Анир гүмхэн өглөөгүүр Явуугийн цэцэрлэгийн бүх хаалга нээлттэй. Цагийн ажил хийж байгаа болов уу гэмээр оюутан байрын хоёр охин хогийн савнуудыг нэг нэгээр нь дамжлан явж, хэсэг хугацааны дараа шинэхэн сав болгон авчирч тавина. Усан оргилуур ажиллаж эхлэх болоогүй ажээ. Хүмүүсийн шидсэн ундааны савнууд, чихрийн цаас сэлтийг цэвэрлэж байж ажиллуулна. Хүмүүс юунд ингэнэ вэ. Яагаад ингэж бүдүүлэг авирлана вэ... Магадгүй энэ араншин хэзээ ч засрахгүй. Засардаггүй учраас манай хотын гоё гэх газар бүхэн тэр шинжээ дорхноо алддаг биз... Сатааран би ийнхүү эмзэглэв.
Харуулын хувцастай залуу зүлэг усалж байна. Хажууханд нь хос хоёр сууж байна. Үдшээр биш өглөө эртээр бүсгүй нь уйлж байна. Харин дурлалт эр нь гэдийн суужээ. Аргадаж аргадаж тэр залхсан бололтой. Хөөрхий дөө, хүүхнүүд бид уйлж байгаад л тэднийг залхаачихдаг юм байна даа гэж бодов. Уг нь хэлж чадахгүй зөндөө их үг, хэчнээн тэвчивч барьж дийлэхгүй их хайр тэр гэм зэмгүйхэн урсах нулимсанд нь шингээстэй байгаа шүү дээ гэж өмөөрөв. Даанч тэд ойлгохгүй чигээрээ, бид ухаажиж хэрсүүжихгүй хэвээрээ үлдэх юм даа... Ийм гоё зураг харж, дотроо ичиж, дотроо өөрийгөө өмгөөлөх гэж өглөө үүрээр наашаа зорьсон байна. Санаа сэтгэл минь тайтгаран гийж ямархан өнгөөр тунарна вэ... Ахиад би мөнөөх алдартай мөрүүдийн өмнө очив.
Сайхан бүсгүйн сэтгэлийг эзэгнэнхэн төрлөө би
Сормосон дундаа талимаарах алаг нүдний мэлмэрээнд
Саалийн үнэр ханхалсан дээлийн хормойн нугалаасанд
Санан санан уярах цэвэр ичимтгий аашинд
Сайхан бүсгүйн сэтгэлийг эзэгнэнхэн төрлөө би... Харин миний сэтгэлд огт өөр шүлэг нь уншигдана.
Хавирган сар нэмэн нэмсээр дүүрдэг шиг
Хайрын сэтгэл минь улам чамд дасаад байх юм
Сарны гэрэлд лянхуа навчсаа хумьдаг шиг
Сайхан чиний хайрын илч чинь буураад байх юм
Өвсөнд буусан үүрийн шүүдэр хийсдэг шиг
Арилах болов уу,
Усанд унасан борооны дусал хатдаггүй шиг
Амьдрах болов уу?
Чиний дурлал...
Хүмүүст бол ханан дээр сийлсэн шүлэг агуу санагддаг. Харин надад энэ шүлэг тасархай санагддаг. Өнөөдрийн байгаа миний өөрийн ертөнцөөс ч шалтгаалж байж болох л доо.
Би яагаад ингэж өөрөө өөртөө амархан бууж өгдөг юм бол. Би яагаад энэ цэцэрлэгт үүр цүүрээр хөндүүр зүрхээн тэврээд хүний чимээнээс хол гав ганцаараа ганирч зогсоо юм бол... Өөртэйгөө үлдэх газар иржээ би. Өөрийгөө өрөвдөх газрыг олжээ би.
Баярлалаа...ноён хотын дарга аа, ийм орчин бэлэглэсэнд.
