Ойрдоо манай томчууд мордох мордохгүй юман дээр мордож, тэрнээсээ болоод бэртэж, бэртээх боллоо.

-Мэдэж байна, мэдэж байна. Гэснээс, миний боов хаачив аа? -Айн? ​Та чинь... угаасаа боовгүй шдээ. -Сулиараад байгаарай, сая би хазаад орхисон... -Хэнийхийг...

Өөрснөө болохлоор бусдыг гүтгэн дайрдаг “тролл”-ын армитай, бас бусдыг харлуулан доромжилдог худал хуурмагийн “фабрик”-тэй атлаа, бусдыгаа худлаа хэлүүлэхгүй болгоно гэж юу вэ??

Сүүлдээ, “Манайх ялахын хэрээр л манайх ялагдаад” байгааг ерөөсөө ойлгохоо байлаа даа. Хаашаа л харна, манайхан дүүрэн хэрнээ манай гэх хүн ерөөсөө байдаггүй. Дээхнэ, “Манайх яллаа” гээд байхаар үнэмшээд хөөрөв дөө. Тэгсэн чинь “манайд л ялсан” байжаажүү? Манайхан ч манайхныхаа гарт үрэгдэх нь тодорхой боллоо.

Чиний дээрээс цас бударна. Хэзээ эхэлсэн ба хэзээ дууссныг хэн ч үл мэднэ. Хэзээ нь мэдэгдэхгүй мянган учрал солигдовч, хэний юу өөрчлөгдөн хувирсныг юугаар нотолном билээ? Мянган жил, мянган жил цасан будравч жишимгүй царайлсан уруулын чинь далд бардамналыг үл хувиргана. Үзэсгэлэнт ялдам уруул дээр хайлсан цасыг үхсэн гэх үү, үлэмж сайханд шингэн уусаад түүнтэй нэгдсэн гэх үү?

Буруу юмнаас битгий ай. Бас буруу юм хийхээс ч битгий ай.