Азиз Несиний нэг өгүүллэг байдаг даа. Нэг хэнэггүй эр хүүхдийнхээ эцэг эхийн хуралд очдоггүй юу.

Хуучин ерөнхийлөгч маань их сандарч байгаа болтой юм аа, зайлуул. Баруун хязгаарын хэдэн өвгөн хөлсөлжээ.

Зарим газар хууль нь амьдралтайгаа нийцэж байхад нөгөө талд амьдрал нь хуультайгаа зохицдог хэмээмой.

Эндүүрч үл дуусах хорвоо юм аа. Энэ Эрүүлийг хамгаалах яамыг чинь манийгээ эрүүл байвал л баярладаг юм санасан чинь, бишээ.

Би хөдөөний хүн. Хөдөөний хүн Улаанбаатар хотын дарга болсонд баяртай байгаа. Малчны хүүхэд болохоороо малын эмч даргадаа бүр ч элэгтэй. Хотынхон хотынхноосоо хотын даргаа тавьж чадахгүй байхад хөдөөний бид даргалахаас өөр яах билээ. Хүн зоноо удирдах хүний эмч олдохгүй байгаа цагт малын эмчээр жолоодуулахгүй гээд ч хаачих юм бэ, ер нь.

Нүүдэлчин монголчуудын өвөг дээдсийн онгон шүтээн нь чоно байлаа. Өөрсдийгээ чононоос гаралтай хэмээн сүсэлнэ. Алдарт “Монголын нууц товчоо” нь “Дээр тэнгэрээс заяат төрсөн бөртэ чоно...” хэмээн эхэлнэ. Гайхмаар ч юм биш, энэтхэгчүүд үхрийг шүтэн биширдэг лүгээ адил заншил. Ром, Римул хоёр чоно хөхөж өссөн домог, Шаалуу хүүгийн үлгэрээс эхлээд, иймэрхүү итгэл, зохиомжууд дэлхий дүүрэн.