“Би МАН-ын сайдын хэвлэлийн төлөөлөгч”. Надад энэ алдрыг УИХ-ын дарга асан З.Энхболд хайрласан юм. Том хүнээс авсан алдар шүү. “Хүн хэлэхээс нааш санадаггүй, цаас чичихээс нааш цоордоггүй” гэдэгчлэн эрхэм даргыг тэгж сануулснаас хойш би ганцхан байшин барилга, хот байгуулалт бодоод байх ёсгүй, “МАН-ын” гэх бүх сайдуудын төлөөлөгч байх ёстой юм байна гэж жигтэйхэн ухаарч билээ.

Ерөнхийлөгч Ц.Элбэгдорж ажлын өрөөгөө Иргэний танхим болгохоос ажлаа эхэлсэн. Энэ танхимд зөвхөн “Төрийн ордныхон” ордог ч юм биш. Улс төрөөс ангид ажил эрхэлдэг байгууллага, иргэд хэлэлцүүлж буй сэдвийн хүрээнд санал бодлоо хэлэхээр очдог болов.

Ардчилсан намын даргын сунгаа эхэллээ. Сунгаанд 250 сая төгрөг тушаасан нь тунаж үлдэхээр болдог юм байна. Намын удирдлагаа сонгох гэж байж гуравхан тэрбум төгрөг харамлаж байхыг бодоход их ядарч. Нэр дэвшигчдийг нь харахад их сохорч. Үүрүүдийн үгийг, тэдний хүслийг сэтгэлийг чагнасангүй, мэдэрсэнгүй, мэдрэхийг ч хүссэнгүй нь харагдлаа.

Монгол Улсын иргэн би үг хэлэх, хэвлэн нийтлэх эрхээ эдэлж нэг хүний тухай яримаар, бичмээр, бүр сэтгэлээ илчлэх ч эрхтэй. Үүнийгээ ардчиллын буян гэж боддог. Ардчилсан намын биш шүү. Энэ үгээ хэлснээс хойш намайг уншдаг байсан хүмүүсийн үнэлэмж унах, босох нь дараагийн асуудал. Харин тэр хүний талаарх миний үнэлэмжийг нэг ч атугай хүн харж, түүхэнд үлдээсэй, үнэн бодит байдлыг дүгнээсэй гэсэндээ тэр.

Ардчилсан намынхан Их хурлаа хийж буйтай зэрэгцэн УИХ-ын Хууль зүйн байнгын хороо нэгэн чухал хуулийн төслийг сэм унагаж харагдлаа.

“Эрдэнэт”-ийн захиралаар ирэх нь, Уул уурхайн дэд сайд болох нь гэсэн уухичсан айдсын цаана ямар нэгэн сүр хүч, хэн нэгэн Жунайгийн хүсэл эрмэлзэл огт байхгүй. Гэвч түүнийг уриад ч байгаа юм шиг, хөөгөөд, эсвэл бүр жигшүүлэх гээд зохион байгуулалттай ийм мэдээ урсгадгийг нягтлалгүй хэвлэн нийтлэх нь өрөвдмөөр алдаа болж архивт үлдэж дээ.