Бид Эггэрс баазад хэд хоноод цааш цэргийн нисдэг тэрэг хөлөглөн Файзабад хотыг зорив. Дээрээс нутгийн байдал тун ч сайн харагдаж байна. Дандаа цөл. Кабул голынхоо хоёр талаар л үржил шимтэй. Өргөн газраа бараг 20, нарийндаа нэг хүрэхгүй км газар өвс ногоо ургадаг ажээ.

Нэг удаа манай эриний өмнө ч юм уу хойно нэг газар нэг хөөрхөн эд үүсжээ.

Тосы нь тааруулаад сэгсэрцэн таваг дүүрэн сайхан цуйван.

За яахуу, оёдолчин мэргэжилтэй Дулмоо гэдэг хүүхэн гудамжаар явжээтэл хажууд нь нэг эх төрөх гээд ёолоод унуул танькуу ч гэсэн хүн байна даа ядаж түшээд суух байлгүй дээ.

Хорлоо цайны цаг дуусжуу гүй юу гэж жаахан зовниод цагаа харахаар тонгойтол нүднийх нь буланд нэг юм хөдлөж харагдав. “Гөлөг үү дээ” гээд лавшруулан хартал гэдэс нь түхэлзэн амьсгалсан нэг хүүхэд цус нөжөө гоожуулан нүдээ аниад хэвтэж байх нь тэр. Хорлоо хамраа дараад бушуухан хажуугаар нь зөрөв.

Осолгүй хүүхэн хүчиндэхийг бол хүчирхийлчлээ гэхээс бусдыг нь бол байх асуудал гээд гудиггүй явдаг ард түмэн бол бид билээ. Гэт эл хүний нүднээс далд гэр бүлийн хүчирхийлэл гаарч, аав ээж болоход үл тэнцэх сэтгэлгээний доройтолд орсон хийгээд сэтгэцийн өвчтөнүүдийн гарт ирээдүйгээ яргалуулдаг болоод уджээ.