Америк сар
Зав цаг багатай, өдөр бүр цагтай уралдаж гүйдэг сэтгүүлчийн ажлаа түрхэн зуур орхиод АНУ-д нэг сарын хугацаатай ч гэсэн оюутан болохоор очсон маань сургуулийн ширээнээс босоод даруй арав гаруй жил болсон бидэнд соньхон байлаа.
Үргэлжлэл.
Зав цаг багатай, өдөр бүр цагтай уралдаж гүйдэг сэтгүүлчийн ажлаа түрхэн зуур орхиод АНУ-д нэг сарын хугацаатай ч гэсэн оюутан болохоор очсон маань сургуулийн ширээнээс босоод даруй арав гаруй жил болсон бидэнд соньхон байлаа.
Ерөнхийлөгчийн Тамгын газраас сэтгүүлчдийг маань англи хэлэнд сүрхий болгож, бас мэргэжлийн хувьд нь багагүй зүйлс дуулгаж, сонсгоод ирүүлээрэй хэмээн ярьж тохирч, гэрээ хэлцэл хийсэн газар нь "American counsils for international education" хэмээх ашгийн бус олон улсын байгууллага байв. Тэднийхэн бидний сурах сургууль, амьдрах оюутны байр, мэргэжлийн чиглэлээр уулзуулах хүмүүс гээд ер бүгдийг зохион байгуулсан байлаа. Тус байгууллагын ерөнхийлөгч нь Дан Дэвидсон хэмээх өндөр том биетэй, хүнгэнэсэн дуутай нэгэн аж. Эхний өдөр биднийг хүлээн авч уулзахдаа Америкийн нийгмийн онцлогийн талаар ярьж, бас бидэнд яг л багш шиг асуулт тавьж байв. Тэр нь ч аргагүй байжээ. Дэвидсон гуай насаараа багш профессорын албыг хашиж ирсэн бөгөөд амьдралынхаа дөчөөд жилийг судалгаа шинжилгээ, сурган хүмүүжүүлэх салбар, олон улсын боловсрол, орос хэлийг түгээн дэлгэрүүлэх, хуучны социалист боловсролын тогтолцоотой улсууд шинэчлэлийг хэрхэн хийх тал дээр бичиж зөвлөж ирсэн нэгэн юм билээ. Нийтдээ 44 ном бичиж редакторлосон гэхээр олныг нурших ч хэрэггүй биз дээ. Түүний үүсгэн байгуулсан "American counsils" хэмээх энэ байгууллагын орос хэлний салбарынхан биднийг өнгөрсөн хугацаанд даан авч, сарын турш биднийг "малласан" даа. Казахстан, Тажикстан, Украин гээд хуучин стан орнуудаас ирж, АНУ-д суурьшсан олон хүн энэ байгууллагад ажилладаг аж. Бидэнтэй гэхэд л Андрей, Роза гээд л дандаа хуучин ЗХУ-ын бүрэлдэхүүнд байсан улс орноос АНУ-д ирж иргэн нь болсон хүмүүс ажиллаж байв. Ер нь дэлхийн олон газраас ямар нэг байдлаар сургалтанд хамрагдаж, номын дуу сонсох гэсэн хүмүүст энэ байгууллага сонирхолтой сургалтын хөтөлбөр санал болгож, буян өгөөжөө өгсөөр иржээ. АНУ-аас иргэдээ гадагшаа, гаднаас хүмүүсийг АНУ-д аваачиж сургадаг. Ер нь дэлхийг холбосон боловсролын гүүр гэж хэлж болно доо. Яг энэ нийтлэлийг тэрлэж байх өдрүүдэд энэ байгууллагын төлөөллийнхөн Монголд ирцгээж, бас дараагийн ээлжинд сургалтад хамрагдах сэтгүүлчдийг шалгаруулан авч байсан нь сонирхолтой хэрэг юм.
2011 онд гэхэд л "American counsils"-ийн шугамаар дэлхийн 67 орноос 5260 хүн АНУ-д очиж салбар салбарынхаа хүрээнд суралцсан байгаа юм. Ашгийн бус энэ байгууллагатай Монгол Улсын Ерөнхийлөгчийн Тамгын газар холбоо тогтоон сэтгүүлчдээ сургахаар болсон нь нүдээ олсон хэрэг болжээ. Ер нь сэтгүүлчдийн дунд "Сэтгүүлч мэргэжилтэй Ерөнхийлөгчтэй байх нь амар юм, зовлон жаргал ойлгодог" гэсэн яриа их сонстдог. Үнэндээ ч бусад хүмүүс бол ойлгохгүй, сэтгүүлч хүн л зовлонг нь мэдрэх мэргэжлийн онцлогууд бий л дээ.
Албан ёсны айлчлалын үеэр сэтгүүлчдийн унаа хамгийн хойно сүүл мушгиж явах нь элбэг. Гэтэл дарга нар сүнгэнэтэл очоод л мань хэдийг очих гэсээр байтал бүх зүйл өнгөрчихдөг. Харин мэргэжлийн маань зовлонг мэддэг Ерөнхийлөгчтэй болсон биш энэ мэт бэрхшээл арилсан билээ. Бас цаанаас нь тоо заасан арга хэмжээнүүд байвал манай Ерөнхийлөгч өөрийнхөө албан ажилтнууд, яамдын хурган дарга нарыг үлдээгээд сэтгүүлчдийг л оруулаарай гэдэг. Хоёр жилийн өмнө Ватиканы нууц архивт цөөн тооны хүмүүс орохоор болоход аль болох сэтгүүлчдээ оруулаарай, тэд нараар дамжуулж олон хүн үүнийг үзэх боломжтой болно шүү гэсээр сэтгүүлчдээ тэнд багтааж байсныг санаж байна. Үүнтэй адилаар манай мэргэжлийнхний хувьд хэлний мэдлэг ажил үүргээ гүйцэтгэхэд нь гол бэрхшээл болоод байдгийг мэддэг учраас Ерөнхийлөгч Ц.Элбэгдорж өөрөө санаачлан сэтгүүлчдийг баг болгон сургалтад хамруулах санаачилгыг анх гаргасан юм билээ. Харин АНУ-д уг хөтөлбөрийг гардан гүйцэтгэх байгууллага нь "American counsils" байсан. Тэд биднийг "Trinity college"-ийн дотуур байранд суулгаж, "International language institute"-д хэлний сургуульд сургахаар төлөвлөжээ.
"Trinity college" маань Вашингтоны зүүн хойдод байдаг сургууль л даа. Эртний түүхтэй энэ сургууль анхандаа охидын сургууль байсан гэх бөгөөд эрчүүдэд үүдээ нээсэн он цаг нь залуухан. Дэргэд нь Америкийн Католик шашны их сургууль гээд улсдаа том сургууль бий. Манай байрнаас метрогоор хоёр буудлын зайд "Галлаудет их сургууль" гэж бас бий. Энэ сургууль нь хэлгүй, сонсголгүй хүмүүст зориулсан дэлхийн цорын ганц их сургууль. 1800-гаад оны дундуур Томас Хопкинс Галлаудет хэмээх нэгэн хөршийнхөө есөн настай дүлий охины ганцаараа тоглохыг үргэлж харж, бас яаж түүнийг боловсролтой болгох вэ гэж боддог байжээ. Тэгээд Европ руу явж энэ талаар судалгаа хийсэн бөгөөд хэлгүй, сонсголгүй хүмүүсийн төлөө бодитой ажлыг хийж чадсан нэгэн юм. Тиймдээ ч энэ сургуулийг түүний нэрэмжит болгожээ. Дэлхийд цорын ганц гэгдэх хэлгүй сонсголгүй хүмүүст зориулсан цогцолборт ийм хүүхдүүд болон насанд хүрэгчдэд зориулсан цэцэрлэг, дунд сургууль, их сургууль, театр, спорт цогцолбор байдаг гэж дуулсан. Тус их сургуульд Б.Намираа гэдэг монгол бүсгүй суралцсан юм билээ. Бодвол тэр бүсгүй тэнд сурсан олон сайхан зүйлээ зовлон нэгтэй хүүхэд багачуудын төлөө зориулж ажиллах биз ээ.
Дотуур байр маань байх томоохон цэцэрлэгт гудмаар нь өглөө үдэшгүй гүйхэд тун тохиромжтой. Бидний хэдэн нөхөд гүйлтийн баг байгуулаад гүйхээр болсон ч ганц нэгээрээ сугарч үлдээд явах дөхөхөд гүйдэг хүн ч цөөхөн болсон л доо. Гэхдээ заавал сургуулийнхаа кампус дотор гүйнэ гээд байхгүй Вашингтоны гудмаар хөндлөн гулдгүй гүйдэг болсон болохоор баг тамирчид маань тийн цөөрсөн биз ээ. Бас бидний амьдарч байсан сургуулийн усан сан гэж манай төв бассейнтай хэмжээгээрээ адил сайхан газар байх. Урт нь 25 метр, өргөн нь арай багавтар зургаа биш таван замтай. Тус сургуулийн оюутнууд бассейндаа үнэгүй сэлж болдог бол бид тэнд байрлаж байгаа учраас багахан төлбөр төлөөд сэлдэг байлаа. Долоо хоногт 10 ам.доллар төлж байгаа нь Улаанбаатарт усанд сэлэх үнээс хэд дахин бага өртөг л дөө. Ер нь тэнд орон сууцны байр болгон дороо усан сан, зочид ирвэл хүлээн авах өрөө, уулзалт хурлын өрөө гээд оршин суугчдынхаа тав тухыг дээд зэргээр хангасан байдаг юм билээ. Бас спортын дасгалын бүрэн тоноглогдсон газраас эхлээд байшингаасаа гарахгүйгээр бүгдийг амжуулах боломжтой. Хамгийн гол нь үнэгүй. Вашингтон далайн эргийнх биш учраас бүх хүмүүсээ усанд сэлж сурах боломжийг нь хангаад усан сангууд нь тэр дүүргийн оршин суугчдадаа үнэгүй байдаг гэж хэн нэгэн нь ярьж байсныг санаж байна. Манайхан "Монгол хүн усанд шидсэн чулуу шиг сэлж чаддаггүй" гээд байдаг ч нөхцөл бололцоо нь байхгүйгээс хойш яаж ч усанд шумбах загас болохов, чулуу гэгдэх нь арга ч үгүй юм даа.
Бидний амьдардаг байрнаас метроны буудал хүртэл алхахад 15 минут орчим юм уу даа. Гэхдээ хорин минут тутам сургуулийн автобус метроны буудал руу хөдөлдөг учраас автобусандаа амжиж суух гэсэн богино зайн гүйлтээр сэтгүүлч бидний АНУ дахь оюутны шинэ өглөө эхэлдэг байлаа. Вашингтоны нэгдүгээр сар гэж ааш нь олдохгүй авгай шиг үнэнхүү амаргүй. Тэндхийнхний хэлснээр хамгийн хүйтэн улирал нь гэж байгаа. Манай -30 градусыг тэнд төсөөлөхгүй ч, таньдаггүй бурхнаас таньдаг чөтгөр гэгчээр манай хүйтэн тэдний хажууд амар санагдсан шүү.
Тэнд нэг өдөр цас лавсч ороод, маргааш нь бороо шивэрчихнэ. Эсвэл нар гараад хаврын налгар өдөр шиг. Тэгэнгүүт нь хүүхнүүд зуны нимгэн улавч өмсч, футболик шорттой залуу гүйгээд эхэлнэ. Зарим нь хонины нэхий UGG гутлаа өмссөн хэвээрээ. Тэнд хэн юугаа өмсөнө, хэнд ч хамаагүй. Өөрөө л даарахгүй бол, өөрөө л хүссэн бол нэг нь ноосон өмдтэй явж байхад, нөгөө нь нүцгэн шилбээ гаргачихсан тууж л явна. Бид хэтэрхий нэгнийхээ хэрэгт орж, өөрийн хүслээр бус хүний нүдэнд тааруулж амьдрах гээд байдаг ч юм уу даа.
АНУ-д цаг агаарын нөхцөл байдлыг жигтэйхэн ач холбогдол болгон авч үзнэ. Хэрэв таагүй байна гэж үзвэл сургууль, ажлыг бүтэн, хагас өдрөөр хааж, сургуулийн автобус явахгүй. Нэг өглөө сургуулийн автобусаа хүлээгээд цагтаа ирсэнгүй. Хэзээ ч ийм тохиолдол гардаггүй учраас эрэл сурал болсон чинь урд шөнө орсон бороо, өглөөний сэрүүнд цантаж, мөстөөд зам халтиргаатай болж. Иймээс "Trinity college" үд болтол хаагдах болсон гэнэ. Вашингтоны зүүн хойдод байх энэ сургууль хаагдаж байхад баруун хойно нь байх бидний хичээллэдэг "International language institute" бол хэвийн байдлаар ажиллана гэнэ шүү. Тэгэхээр алхаад ч болов сургуульдаа очихгүй бол ирцний тухайтад тэд тун хатуу.
Уг нь тэндхийн халтиргаа гэдэг манайхаар бол нохойн наадам даа. Өвлийн цагт үргэлж мөсөн гулгуур дээр тэшиж явдаг бидэн шиг хүмүүст америкчуудын энэ байдал эрхлээд ч байгаа юм шиг, ажлаа хийдүүлэхийн мөн болсон улсууд ч юм шиг. Гэвч ард иргэдийнхээ аюулгүй байдлын төлөө нэг иймэрхүү шийдвэр гаргадаг хүмүүс аж. Тэр өдөр Арлингтон дахь сургууль, офиссууд хаагдаад мөс хайлж, өдөр болоход онгойсон талаар тэнд байдаг эгч маань сонин болгож ярьсан байсан билээ. Бас сүүлийн өдрүүдэд Вашингтонд жигтэйхэн хүйтэрч, цас орж байгаа сурагтай. Хэр барагтайд хаадаггүй "International language institute" сургууль маань хаасан сурагтай байна лээ.
Зав цаг багатай, өдөр бүр цагтай уралдаж гүйдэг сэтгүүлчийн ажлаа түрхэн зуур орхиод АНУ-д нэг сарын хугацаатай ч гэсэн оюутан болохоор очсон маань сургуулийн ширээнээс босоод даруй арав гаруй жил болсон бидэнд соньхон байлаа.
Ерөнхийлөгчийн Тамгын газраас сэтгүүлчдийг маань англи хэлэнд сүрхий болгож, бас мэргэжлийн хувьд нь багагүй зүйлс дуулгаж, сонсгоод ирүүлээрэй хэмээн ярьж тохирч, гэрээ хэлцэл хийсэн газар нь "American counsils for international education" хэмээх ашгийн бус олон улсын байгууллага байв. Тэднийхэн бидний сурах сургууль, амьдрах оюутны байр, мэргэжлийн чиглэлээр уулзуулах хүмүүс гээд ер бүгдийг зохион байгуулсан байлаа. Тус байгууллагын ерөнхийлөгч нь Дан Дэвидсон хэмээх өндөр том биетэй, хүнгэнэсэн дуутай нэгэн аж. Эхний өдөр биднийг хүлээн авч уулзахдаа Америкийн нийгмийн онцлогийн талаар ярьж, бас бидэнд яг л багш шиг асуулт тавьж байв. Тэр нь ч аргагүй байжээ. Дэвидсон гуай насаараа багш профессорын албыг хашиж ирсэн бөгөөд амьдралынхаа дөчөөд жилийг судалгаа шинжилгээ, сурган хүмүүжүүлэх салбар, олон улсын боловсрол, орос хэлийг түгээн дэлгэрүүлэх, хуучны социалист боловсролын тогтолцоотой улсууд шинэчлэлийг хэрхэн хийх тал дээр бичиж зөвлөж ирсэн нэгэн юм билээ. Нийтдээ 44 ном бичиж редакторлосон гэхээр олныг нурших ч хэрэггүй биз дээ. Түүний үүсгэн байгуулсан "American counsils" хэмээх энэ байгууллагын орос хэлний салбарынхан биднийг өнгөрсөн хугацаанд даан авч, сарын турш биднийг "малласан" даа. Казахстан, Тажикстан, Украин гээд хуучин стан орнуудаас ирж, АНУ-д суурьшсан олон хүн энэ байгууллагад ажилладаг аж. Бидэнтэй гэхэд л Андрей, Роза гээд л дандаа хуучин ЗХУ-ын бүрэлдэхүүнд байсан улс орноос АНУ-д ирж иргэн нь болсон хүмүүс ажиллаж байв. Ер нь дэлхийн олон газраас ямар нэг байдлаар сургалтанд хамрагдаж, номын дуу сонсох гэсэн хүмүүст энэ байгууллага сонирхолтой сургалтын хөтөлбөр санал болгож, буян өгөөжөө өгсөөр иржээ. АНУ-аас иргэдээ гадагшаа, гаднаас хүмүүсийг АНУ-д аваачиж сургадаг. Ер нь дэлхийг холбосон боловсролын гүүр гэж хэлж болно доо. Яг энэ нийтлэлийг тэрлэж байх өдрүүдэд энэ байгууллагын төлөөллийнхөн Монголд ирцгээж, бас дараагийн ээлжинд сургалтад хамрагдах сэтгүүлчдийг шалгаруулан авч байсан нь сонирхолтой хэрэг юм.
2011 онд гэхэд л "American counsils"-ийн шугамаар дэлхийн 67 орноос 5260 хүн АНУ-д очиж салбар салбарынхаа хүрээнд суралцсан байгаа юм. Ашгийн бус энэ байгууллагатай Монгол Улсын Ерөнхийлөгчийн Тамгын газар холбоо тогтоон сэтгүүлчдээ сургахаар болсон нь нүдээ олсон хэрэг болжээ. Ер нь сэтгүүлчдийн дунд "Сэтгүүлч мэргэжилтэй Ерөнхийлөгчтэй байх нь амар юм, зовлон жаргал ойлгодог" гэсэн яриа их сонстдог. Үнэндээ ч бусад хүмүүс бол ойлгохгүй, сэтгүүлч хүн л зовлонг нь мэдрэх мэргэжлийн онцлогууд бий л дээ.
Албан ёсны айлчлалын үеэр сэтгүүлчдийн унаа хамгийн хойно сүүл мушгиж явах нь элбэг. Гэтэл дарга нар сүнгэнэтэл очоод л мань хэдийг очих гэсээр байтал бүх зүйл өнгөрчихдөг. Харин мэргэжлийн маань зовлонг мэддэг Ерөнхийлөгчтэй болсон биш энэ мэт бэрхшээл арилсан билээ. Бас цаанаас нь тоо заасан арга хэмжээнүүд байвал манай Ерөнхийлөгч өөрийнхөө албан ажилтнууд, яамдын хурган дарга нарыг үлдээгээд сэтгүүлчдийг л оруулаарай гэдэг. Хоёр жилийн өмнө Ватиканы нууц архивт цөөн тооны хүмүүс орохоор болоход аль болох сэтгүүлчдээ оруулаарай, тэд нараар дамжуулж олон хүн үүнийг үзэх боломжтой болно шүү гэсээр сэтгүүлчдээ тэнд багтааж байсныг санаж байна. Үүнтэй адилаар манай мэргэжлийнхний хувьд хэлний мэдлэг ажил үүргээ гүйцэтгэхэд нь гол бэрхшээл болоод байдгийг мэддэг учраас Ерөнхийлөгч Ц.Элбэгдорж өөрөө санаачлан сэтгүүлчдийг баг болгон сургалтад хамруулах санаачилгыг анх гаргасан юм билээ. Харин АНУ-д уг хөтөлбөрийг гардан гүйцэтгэх байгууллага нь "American counsils" байсан. Тэд биднийг "Trinity college"-ийн дотуур байранд суулгаж, "International language institute"-д хэлний сургуульд сургахаар төлөвлөжээ.
"Trinity college" маань Вашингтоны зүүн хойдод байдаг сургууль л даа. Эртний түүхтэй энэ сургууль анхандаа охидын сургууль байсан гэх бөгөөд эрчүүдэд үүдээ нээсэн он цаг нь залуухан. Дэргэд нь Америкийн Католик шашны их сургууль гээд улсдаа том сургууль бий. Манай байрнаас метрогоор хоёр буудлын зайд "Галлаудет их сургууль" гэж бас бий. Энэ сургууль нь хэлгүй, сонсголгүй хүмүүст зориулсан дэлхийн цорын ганц их сургууль. 1800-гаад оны дундуур Томас Хопкинс Галлаудет хэмээх нэгэн хөршийнхөө есөн настай дүлий охины ганцаараа тоглохыг үргэлж харж, бас яаж түүнийг боловсролтой болгох вэ гэж боддог байжээ. Тэгээд Европ руу явж энэ талаар судалгаа хийсэн бөгөөд хэлгүй, сонсголгүй хүмүүсийн төлөө бодитой ажлыг хийж чадсан нэгэн юм. Тиймдээ ч энэ сургуулийг түүний нэрэмжит болгожээ. Дэлхийд цорын ганц гэгдэх хэлгүй сонсголгүй хүмүүст зориулсан цогцолборт ийм хүүхдүүд болон насанд хүрэгчдэд зориулсан цэцэрлэг, дунд сургууль, их сургууль, театр, спорт цогцолбор байдаг гэж дуулсан. Тус их сургуульд Б.Намираа гэдэг монгол бүсгүй суралцсан юм билээ. Бодвол тэр бүсгүй тэнд сурсан олон сайхан зүйлээ зовлон нэгтэй хүүхэд багачуудын төлөө зориулж ажиллах биз ээ.
Дотуур байр маань байх томоохон цэцэрлэгт гудмаар нь өглөө үдэшгүй гүйхэд тун тохиромжтой. Бидний хэдэн нөхөд гүйлтийн баг байгуулаад гүйхээр болсон ч ганц нэгээрээ сугарч үлдээд явах дөхөхөд гүйдэг хүн ч цөөхөн болсон л доо. Гэхдээ заавал сургуулийнхаа кампус дотор гүйнэ гээд байхгүй Вашингтоны гудмаар хөндлөн гулдгүй гүйдэг болсон болохоор баг тамирчид маань тийн цөөрсөн биз ээ. Бас бидний амьдарч байсан сургуулийн усан сан гэж манай төв бассейнтай хэмжээгээрээ адил сайхан газар байх. Урт нь 25 метр, өргөн нь арай багавтар зургаа биш таван замтай. Тус сургуулийн оюутнууд бассейндаа үнэгүй сэлж болдог бол бид тэнд байрлаж байгаа учраас багахан төлбөр төлөөд сэлдэг байлаа. Долоо хоногт 10 ам.доллар төлж байгаа нь Улаанбаатарт усанд сэлэх үнээс хэд дахин бага өртөг л дөө. Ер нь тэнд орон сууцны байр болгон дороо усан сан, зочид ирвэл хүлээн авах өрөө, уулзалт хурлын өрөө гээд оршин суугчдынхаа тав тухыг дээд зэргээр хангасан байдаг юм билээ. Бас спортын дасгалын бүрэн тоноглогдсон газраас эхлээд байшингаасаа гарахгүйгээр бүгдийг амжуулах боломжтой. Хамгийн гол нь үнэгүй. Вашингтон далайн эргийнх биш учраас бүх хүмүүсээ усанд сэлж сурах боломжийг нь хангаад усан сангууд нь тэр дүүргийн оршин суугчдадаа үнэгүй байдаг гэж хэн нэгэн нь ярьж байсныг санаж байна. Манайхан "Монгол хүн усанд шидсэн чулуу шиг сэлж чаддаггүй" гээд байдаг ч нөхцөл бололцоо нь байхгүйгээс хойш яаж ч усанд шумбах загас болохов, чулуу гэгдэх нь арга ч үгүй юм даа.
Бидний амьдардаг байрнаас метроны буудал хүртэл алхахад 15 минут орчим юм уу даа. Гэхдээ хорин минут тутам сургуулийн автобус метроны буудал руу хөдөлдөг учраас автобусандаа амжиж суух гэсэн богино зайн гүйлтээр сэтгүүлч бидний АНУ дахь оюутны шинэ өглөө эхэлдэг байлаа. Вашингтоны нэгдүгээр сар гэж ааш нь олдохгүй авгай шиг үнэнхүү амаргүй. Тэндхийнхний хэлснээр хамгийн хүйтэн улирал нь гэж байгаа. Манай -30 градусыг тэнд төсөөлөхгүй ч, таньдаггүй бурхнаас таньдаг чөтгөр гэгчээр манай хүйтэн тэдний хажууд амар санагдсан шүү.
Тэнд нэг өдөр цас лавсч ороод, маргааш нь бороо шивэрчихнэ. Эсвэл нар гараад хаврын налгар өдөр шиг. Тэгэнгүүт нь хүүхнүүд зуны нимгэн улавч өмсч, футболик шорттой залуу гүйгээд эхэлнэ. Зарим нь хонины нэхий UGG гутлаа өмссөн хэвээрээ. Тэнд хэн юугаа өмсөнө, хэнд ч хамаагүй. Өөрөө л даарахгүй бол, өөрөө л хүссэн бол нэг нь ноосон өмдтэй явж байхад, нөгөө нь нүцгэн шилбээ гаргачихсан тууж л явна. Бид хэтэрхий нэгнийхээ хэрэгт орж, өөрийн хүслээр бус хүний нүдэнд тааруулж амьдрах гээд байдаг ч юм уу даа.
АНУ-д цаг агаарын нөхцөл байдлыг жигтэйхэн ач холбогдол болгон авч үзнэ. Хэрэв таагүй байна гэж үзвэл сургууль, ажлыг бүтэн, хагас өдрөөр хааж, сургуулийн автобус явахгүй. Нэг өглөө сургуулийн автобусаа хүлээгээд цагтаа ирсэнгүй. Хэзээ ч ийм тохиолдол гардаггүй учраас эрэл сурал болсон чинь урд шөнө орсон бороо, өглөөний сэрүүнд цантаж, мөстөөд зам халтиргаатай болж. Иймээс "Trinity college" үд болтол хаагдах болсон гэнэ. Вашингтоны зүүн хойдод байх энэ сургууль хаагдаж байхад баруун хойно нь байх бидний хичээллэдэг "International language institute" бол хэвийн байдлаар ажиллана гэнэ шүү. Тэгэхээр алхаад ч болов сургуульдаа очихгүй бол ирцний тухайтад тэд тун хатуу.
Уг нь тэндхийн халтиргаа гэдэг манайхаар бол нохойн наадам даа. Өвлийн цагт үргэлж мөсөн гулгуур дээр тэшиж явдаг бидэн шиг хүмүүст америкчуудын энэ байдал эрхлээд ч байгаа юм шиг, ажлаа хийдүүлэхийн мөн болсон улсууд ч юм шиг. Гэвч ард иргэдийнхээ аюулгүй байдлын төлөө нэг иймэрхүү шийдвэр гаргадаг хүмүүс аж. Тэр өдөр Арлингтон дахь сургууль, офиссууд хаагдаад мөс хайлж, өдөр болоход онгойсон талаар тэнд байдаг эгч маань сонин болгож ярьсан байсан билээ. Бас сүүлийн өдрүүдэд Вашингтонд жигтэйхэн хүйтэрч, цас орж байгаа сурагтай. Хэр барагтайд хаадаггүй "International language institute" сургууль маань хаасан сурагтай байна лээ.
dmWDWanPrPwbCdVrJ
bpVXksxIBMkquw
Монгол
unen
Зочин
Ганаа
Зочин.
Зочин
Зочин
Монгол газар
Монгол газар
Unshigch
Зочин
202 131 231 26 -d
Зочин
Зочин
Зочин
Зочин
Зочин
122.201.18.169-д
122.201.18.169-д
122.201.18.169-д
m
Зочин
ардчилал эрх чөлөө гэдэг тэнэгүүдийг боолчлох арга