Сүүлдээ, “Манайх ялахын хэрээр л манайх ялагдаад” байгааг ерөөсөө ойлгохоо байлаа даа. Хаашаа л харна, манайхан дүүрэн хэрнээ манай гэх хүн ерөөсөө байдаггүй. Дээхнэ, “Манайх яллаа” гээд байхаар үнэмшээд хөөрөв дөө. Тэгсэн чинь “манайд л ялсан” байжаажүү? Манайхан ч манайхныхаа гарт үрэгдэх нь тодорхой боллоо.

Түрэмгийлэгчид ийм л “эерэг” дүрийг сонгох нь олонтаа. Монголыг ялагдуулахад чиглэсэн хамгийн том операци ямар нэртэй байлаа гээд бодохоор, базарваань! Орчин үеийн дайны логик юу гээд байна гэхээр “Хэн танай эдийн засгийн тусгаар тогтнолын эсрэг байна, тэд танайд аль хэдийнэ дайн зарласан” хэмээн өгүүлэх ажээ.

Цонхон цаагуур цасан будрана. Хаа тэртээ үлдсэн он жилүүдийн нэгэнд чихний хажуугаар нисээд өнгөрсөн “молекулуудын эмх замбараагүй хөдөлгөөн...” гэсэн өгүүлбэр сонсогдоод өнгөрөв. Самбар дээгүүр багшийн шохой тогшин гүйх шиг. Тэгснээ самбартай, юутай хээтэйгээ будраад арилах ч шиг.

Монгол наадмыг хуушуургүйгээр төсөөлөх аргагүй. Гадаадын зарим сурвалжид “Монголчуудын эрийн гурван наадамд 1.морь, 2.бөх, 3.сур/хуушуур орно” гэж бичсэн байдаг гэсэн. Гурав дэх хэсэгт орсон хоёрдмол заалтад нэгдмэл тайлбар байдаггүй.

Бид хэзээ ч “төөрөгдөж мунхагласан үхэр”, ​“мухар сүсэгтэй муур”, “орчныхоо тухай маш буруу ойлголттой ч нохой”-той тааралдаж байгаагүй. Ухаангүй адгуус төөрч, будилж болох ч ухаантайн төөрөгдөлд унахгүй. ​Илжиг хэзээ ч “тээрэмд хичээн зүтгэвэл хойт насандаа морь болж төрдөг” хэмээн сүсэглэж зүтгэхгүй. Африкийн зэрлэг үхрүүд “лус савдагийг баярлуулах”-ын тулд нэгнийгээ матар буцалсан гол руу зориуд түлхэн унагаад тэрийгээ сайн үйлд тоолохгүй. ​

“Хэн юм чи, хэн юм бэ” гэж нэгэн айхавтар дуунд гардагчлан хүүхдийн зохиолч гэж хэн юм бэ гэдэг бол жаахан маргаантай асуудал.