Нутгархах битүү өрсөлдөөний урхгийг нийтээр мэдэрч жигших байтугай түүхийн мухраас “байх ёстой үнэт нандин өв” гэж дээдэлдгээс гай хөө нь дархлагдаад удам дамжин мөнхөрчээ. Өөрөөр хэлбэл бид яс үндэс, нутгархах зуршилдаа дөрлөгдсөөр өдгөөтэй золгов.

“Хэнхэг” хэмээх үгийг бид далан жил сонсож, далан жил хэлж, далан жил бичиж ирлээ.

Халамжаар сонгогдох, халамжаар амьдрах хоёр ихэр юм. Манай өнөөдрийн ардчилал юм. Маргааш өдрийн дампуурал юм. Иймэрхүү шүлэг байлуу.

Төрийн эрхийг мөнгөөр авахын тулд сонгуулийн хуулийг бүдүүлгээр зөрчиж, том том амлалтаар намууд уралддаг. Солиотой амлалтыг хэн голлож шийддэг вэ? Мэдээж намын дарга.

Асар их бэл бэнчин, ханахгүй хэрэглээгээр дэлхийн бизнесийг татсан хаяа нийлэгч-хамар дорх Хятадгүй хөгжих итгэл төгс ерөнхийлөгч тэртээ дээр омогших нь сүрдэм. Омог бардам түүний толгой дээгүүр овжин гадныхан өмнөд хөршөөс олз ууталсаар. Энэ урсгалыг тэр бээр спорт костюмтай сөрөн гүйсэн самбоч. ​

1990 оны үндэсний сэрлээр монгол бичгээ хэрэглэх давалгаа хуйларч, ардчилсан эхлэл бүрийг ёс мэт нэг бүрчлэн няцааж байсан нөхдөд эмзэглэх бас нэг хөндүүр нэмэгдлээ.