“Өглөө сэрэхгүй бүх хотоороо унтчихсан байвал яах вэ?” хэмээх өгүүллийн минь үргэлжлэл.

Бүх хүн л Сингапур бол 1 буюу 2-рт ордог арлын орон, хамгийн сайн өрсөлдөх чадвартай улс гэх мэтээр бичсэнийг уншаад байна. Нэг буюу 2-рт ордог далайн боомт буюу нисэх буудалтай. Нэг буюу 2-р зэргийн агаарын тээвэртэй гэх мэт. Зарим нөхөд хэт шургуу ажиллаж, сэтгэл санааны дарамтад орлоо хэмээн гомдоллож биднийг зэмлэдэг. Тэгвэл 3,4,5-р байранд очъё л доо. Энэ хамаатай гэж үү? Миний хариулт бол тийм ээ, энэ хамаатай гэж хэлнэ. Бид өрсөлдөх чадвараараа дээд зэрэгт байхгүй л бол ер нь бидэнд далайн боомт байгаад яах юм бэ? Эсвэл нисэх буудал, агаарын тээвэр байгаад яах юм бэ?

Ганц хөдөө ч биш, Монголын нийгэм тэр чигтээ хувьчлагдаад 33 жилийг чилийтлээ өнгөрөөчихжээ, монголчууд аа. Төрийн мэдэлд Төр, засаг нь л үлджээ. Төрийн мэдлийн аж ахуйнууд, сургууль эмнэлгүүд бас байнаа. Төр, засгаа тасралтгүй сонгож иржээ. Та бидний сонголт. Байж байгаа нь тэр учраас Төр рүү би дайрах гээгүй.

Оросын хөлсний цэргийн хөөрхийлөлтэй хувь заяа л нүднээ бууж байна. Тэдний хувь заяаг хөндсөн лут кино хийхээр ТАБНУ-ыг зорьсон оросын сэтгүүлч Орхан Жмаль, Александр Расторгуев, Кирилл Радченко нарын үхлийг энд бас дурдахгүй өнгөрч үл болом.

Монголчууд гэж ийм нэг жижиг атлаа бас аугаа үндсэнтэн байдаг юм байна, тэд маш чадварлаг, маш хичээнгүй, маш хэрсүү, эрүүл чийрэг улс хэмээн үнэлэхийг хоёр чихээрээ сонсож сууна гэдэг сэтгэл огшоосон хэрэг шүү дээ. Ялангуяа Иракт хамтран алба хашсан НАТО-гийн офицер польш хурандаа бүр бахархалтайгаар яриад байсан гээч. Энүүхэндээ гэж хэлэхэд Монгол-Польшийн орчин цагийн бат бэх харилцааны нэг үндэс нь Иракт хамтран энхийг сахиулж байсан тэр түүх байсан юм биш үү? Аззаяа гэх тэр түрүүч түүхэн гавьяатай шүү.

Эдүгээ Монгол оронд маань эдийн засгийн элдэв гачаал бишгүй тулгарч байна. Хоёр хөршөөсөө эдийн засгийн хамааралтай нь харагддаг, мэдрэгддэг. Тэглээ гээд буруутнаар өрнөдийн (хэрэг дээрээ гуравдагч хөршүүд) түнш орнуудаа тодруулан тэднийг араб, африк, мусульман, латин шиг иргэншил–соёлын өсөрхлийн нүдээр харах нь даан ч мунхаг хэрэг болно. Ардчиллын 30 гаруй жилд биднийг эрхбиш бага ч болов өрнөджүүлсэн, соёлжуулсан. Нүдийг маань нээсэн. Үүнд өрнөд ертөнц буруугүй.