Манай ерөнхий сайд бусад сайд нараа дагуулаад Япон орныг зорилоо. Төөрчих вий дээ хөөе! гэж сайхан сэтгэлт монголчууд уулга алдаж байна. За зүгээр дээ цаадуул нь яс улсууд арай ч төөрүүлчкү байлгүй гэж учир гадарлах нь тайвшруулсаар хоёр өдрийг ардаа хийлээ.

Хөлдөж үхэх нь ээ. Өглөө маадайгаад гарангуут орцны үүднээс л хацар ам шазайгаад явчиж байна. Гадаа хоносон хөөрхий машинууд гаслаж байна. Асах гэж эцсийн дусал цэнэгэндээ хүртэл амиа тавьж байна. Зарим нь асах ч гүй чимээгүй болж байх шиг байна чааваас.

Тэр чуулганы индэрт зогсож байхдаа бол царайгаараа өмнөх Ерөнхий сайдаасаа аргагүй өөр харагдаж байсан. Улс орны байдлыг ярихдаа хөмсгөө зангидсан. Яагаад ийм болсныг ярихдаа бухимдсан. Шийдвэрлэхэд шийдвэр төгс байгаагаа хэлэхдээ бүр хөмхийгөө зууж байв. Популист новшнуудаас айхааргүй, тэр битий гартаа бүлтэй цочир ууртай хүн шиг санагдаж байлаа.

Артгаа вацгаан шинийн нэгний шөнө дунд гэртээ арайхийн мөлхөж орж ирлээ. Хэдийгээр 50 шахам үрүүнк уусан ч согтсондоо тэгсэн юм биш. Идсэн зуугаад буузаа ч даахаа байчихсан юм биш. Зүгээр туйлдцан байсан юм. Артгаа юунд туйлдав?

Манай тэр муу талбай чинь үйлээ үзэх шинжтэй болоод явчлаа. МАНыхан Сүхбаатарын гээд нэрлэцэн байсан чинь АНыхан Чингисийн гэж нэрлэв. Чоно моно чинь хуучин эзний нь хөөж явуулчаад газраа тойрч шээхгүү бол санаа нь амардгүй ен гэсэн. Одоо МАНыхан шүүх дээр ялаад буцаад Сүхбаатар болгоцон байгаа.

Уг нь инээд хүрэх, гижиг хүрэх, хайр хүрэх, ядаж шээс хүрч болох боловч уур л хүрээд байх юм.