Цонхоороо харсан хүмүүс жигтэйхэн романтиклаж ирснээ гараа л хараалаа тавьж байв. Гутал норно, шилэн хүзүү рүү цасан ширхэг орно. Шавхай туулна. Ямар олиг байхав

Сургаар хэрэлдэж, ховоор нэгнээ ялж талж буй ард түмнээ харсан улстөрчийн айдас бол: “Энэ малнууд нь мэдчих вий дээ! Сурчих вий дээ! Гэгээрчих вий дээ!...”.

Монгол орны 20 жилийн дараахыг төсөөлөхөд ч маш том том өөрчлөлтүүд харагдаж байна. Бичиж үзье.

Юу хийжийнэ гэнгүүт “хичээлээ хийж байна” гэж цочоох оюутан их болж. Дараа нь тэрэнд сурнаа, тийшээ явнаа гэцэн том гэгээн гэгээн зорилт тавьсан хүүхэд ч олон байна. Багшийгаа аргалаа л төгсчих гээд байдаг оюутан цөөрөөгүй л байгаа л даа. Гэхдээ жинхэнээсээ суры гэдэг оюутан олширсон бололтой.

Тэд олуулаа ялсныхаа гайгаар АН шиг хөлөө жийлцэж байна. Хүн болгонд л бяр амтагдаад, зүгээр нэг “гишүүн” гэгдэхдээ уур нь хүрээд байгаа бололтой. Ямартай ч Сандуйгаа өшиглөчлөө.

Сая таван зуун км хавтгай дөрвөлжин талбайтай. Гадаадад байшин сав худалдаж авсан монголчуудын шалны талбайг эвлүүлчихвэл бас хэд гурван мянган метрээр нэмэгдмээр санагдаад байгаан.