Хонгконгод хийгдсэн “Хубилай хаан” хэмээх 50 ангит киног алгасалгүй үзээд барж байна. Хасбагана хэмээх өвөрлөгч хүний зохиолоор бараг 98 хувь Хятад хүмүүс тоглож, найруулж хийсэн энэ киног харж суухдаа мөнөөх л өөнтөгч зангаараа өө хайж суусан ч тийм ч ихээр түүхийг гуйвуулан өөрчлөөгүй санагдлаа.

Г.Аюурзаныг мэдэхгүй хүн бараг байхгүй. Харин түүнийг бясалгал хийдгийг тийм ч олон хүн мэдэхгүй. Аюураа бид хоёр нэг бодлын их адилхан, нөгөө бодлын тэс өөр хүмүүс ч ийм сэдвээр бол хэдэн цаг ч ярьж чадна. Хамтдаа цай уух зуураа дуу хураагч ажиллуулснаа тэр чигээр нь сийрүүлэв. Энэ удаад би өөрөө сэтгүүлч гэхээсээ харилцан ярьсан нь дийлэнх нь болчих шиг.

Монголд кино урлаг бараг л дэлхийд кино үүссэн цагаас нэг их хоцролгүй дэлгэрч эхэлсэн байдаг. Гэхдээ манай кино урлаг эхнээсээ л социалист реализмын гол төлөөлөл байсаар иржээ. Уран зохиол, уран зураг хөгжсөн оронд кино урлаг хурдан хөгждөг гэдэг.

Юу ч болж байсан малийтлаа инээгээд сууж байдаг бодь хүмүүс байдаг. Өөрт нь хийгээд бусдад ч амар. Ийм хүмүүсийг буянтай хүн амар хүн дээ гэцгээдэг. Гэтэл өчүүхэн зүйл болсон ч сүгсэлзэж хариу үйлдэл үзүүлдэг хүмүүс маш олон. Ялангуяа манайхан ийм зантай.

Оршъё гэвэл ондоош гэдэгсэн.

Яг үнэндээ бид ерээд оноос хойш хаа хүрэхээ дарга өөрөө ч мэдэхгүй, бас дээрээс нь зам мэдэхгүй жолоочтойгоо “Аз жаргалын эрэлчин” болж баахан манаргав.