Улсын дайсан гэдэг шинэ ч юм биш ээ. Гучаадхан жилийн өмнө улс даяараа “Лоохууз гэж нэг хүн монгол улсыг хорлох гээд баригдсан юм гэнэ лээ.

АНУ-ын ерөнхийлөгчөөр нөхөр Дональд Трамп сонгогдож байгаа болтой юм. “Сонгогдож л байг уу, дарга аа...” гэлээ гэгчээр нэгэнт л сонгогдсноос хойш сонгогдолгүй л яахав.

Манай зарим нам, заримсах юмгүй мань намыхан маань “Хөдөөд л найдлага тавьж байна” гэлцэх аж. Тэд “Хөдөөнөөс л бид гарах магадгүй. Хотод өнгөрсөн” гэлцэхийг сонсоход сонин. Нам нь, удирдлага нь, үйл ажиллагааны цөм нь хотод байдаг атал ийн ярих ажээ. Ямар ч байсан эндээс “Байдаг газраа тар нь танигдсан юм байна” гэсэн утгаар ойлгож болж байна.

Эртүү урьд цагт, ЗХУ-БНМАУ-ын хамтарсан Эрдэнэт үйлдвэр гэж байв. Өмчөө тэг дундуур хуваан эзэмшинэ. Ер нь бол барих босгох хөрөнгийг зөвлөлтийн тал бүгдийг гаргасан бөгөөд харин монголчууд “дараа аймаар их мөнгөтэй болохоороо өөрт ногдох байсан хэсгээ өгнө” гэсэн байна.

Азиз Несины нэг өгүүллэг байдаг даа. Цоо эрүүл хүнийг хотын даргаар сонгоод орхихоор л галзуурчихдаг тухай. Тэр хотынхон өнгөтэй өөдтэй болгоноо даргаболгоод дуусгасан түүхийг тэнд өгүүлнэ.

Нүүдэлчин монголчуудын өвөг дээдсийн онгон шүтээн нь чоно байлаа. Өөрсдийгээ чононоос гаралтай хэмээн сүсэлнэ. Алдарт “Монголын нууц товчоо” нь “Дээр тэнгэрээс заяат төрсөн бөртэ чоно...” хэмээн эхэлнэ. Гайхмаар ч юм биш, энэтхэгчүүд үхрийг шүтэн биширдэг лүгээ адил заншил. Ром, Римул хоёр чоно хөхөж өссөн домог, Шаалуу хүүгийн үлгэрээс эхлээд, иймэрхүү итгэл, зохиомжууд дэлхий дүүрэн.