Өнгөрсөн зууны харанхуй бүдүүлэг Монголын балчир хүү Сүх улс төрийн туршлагагүйдээ гэнэдэж Бодоог хөнөөх улаан оросын хуйвалдаанд санамсаргүй урхидуулсан бүдэг ул мөр буйг зарим түүхчид шивэгнэх болов. Феодализмын үед байтугай социализмын үед ч манай удирдагчид хууртаж байлаа.

Австралийн нүүрсний уурхай усанд автаж, манай эдийн засаг 17 хувиар өссөн “азхүү” бий. Нүүрсээ машинаар бус галт тэргээр зөөсөн бол эдийн засаг 17 байтугай өсөх момент тэнгэр лус бидэнд хайрлажээ.

Гадныхан дэд бүтэцгүй манай орныг “Чингисийн Монгол” гэх нь ёжлоод байна уу гэлтэй болгоомжлол төрүүлдэг. Ёжлосон ч яахав. Бид өөрсдийнхөө сүржин мунхаг зангаар утаат Улаанбаатараа ичихгүй Азийн цагаан дагина гэдэг юм чинь. Бидний чаддаг юм юу билээ?

Авах хүн бөхийж, өгөх хүн гэдийнэ гэдэг үг худал ажээ. Махаа өгөх Монгол бөхийж, мах авах Орос гэдийж байна. Орос баян орон болохоор Монголын махыг авахгүй байсан ч хотойхгүй. Харин ядуу Монгол 2 тэрбум орчим доллараараа Оросоос шатахуун, эрчим хүч импортолж, тарчиг сан хөмрөгөө гүвдэг тул жаахан махаа шавхаж өгөхөөр бөхийнө.

Монгол хүн морио хэдийд юүвэлдэг вэ? Унаж яваа унаа нь сульдсан тохиолдолд юүвэлдэг. Шинээр унах ажнайгаа сонгож, гартаа бат оруулсан цагтаа эцэж цуцсан морио тавьж амраадаг. Унаж явсан мориныхоо зоо нурууг илбэж, “Чи минь их зүтгэсэн дээ.

Утаагүй зуух гэгчээ шахаад байдаг. Гэтэл утаагүй түлш нь алга. Зуух түлш хоёр нийлж байж утаа багасах учиртай. Юм хийхдээ дутуу бодно. Үр дүнгээр нь тооцохгүй. “Би хохирохгүй улс хохирох юм чинь яадгийм” гэх цэвдэг зандаа хөтлөгдөнө.