Американ офицерын нинжин сэтгэлгүй тарчилгаанд Ангийнхаа нууцыг хэлээгүй солонгос хүүхний Аймшиггүй баатарлаг явдал нүдэнд үзэгдэж Алтаар биш, болдоор үзгий минь хурцлав

Ойрноос Хойд Солонгос гэж улс дэлхийн хэвлэл мэдээллийн анхаарлын төвд байнга байгаа. Манай телевизүүд ч ам хамхихгүй үзүүлж, мэдээлж, үнэлэж дүгнэж байх шиг. Гэхдээ цаана нь нийгмийн байгууллын угшил гэдэг рүү орж ярьж бичиж байгаа нь алга.

1961 оны тэртээх намрын тэр өдрүүдэд дэлхий дахины анхаарал Алтан Москва руу төвлөрч, тэнд ЗХУКН-ын XXII их хурал чуулж СССР-т коммунизм байгуулах лут үйлсийг хэлэлцэж байлаа.

Монгол хэл маань төрийн хамгаалалтад байх ёстой, эх хэлээ мартвал тусгаар тогтнолоо алдахын цондон ... гэж ирээд л манай хэл бичгийн эрдэмтэн мэргэд үе үе хуралдаж сүйд болдог. Ардчиллын 23 жилд иймэрхүү агуулгатай хурал зөвлөлгөөн, санал дүгнэлт, ярилцлага, уриалга, өргөх бичиг тоогоо алдсан даа.

“байх болтугай!” гээд гүйцээгээд гарчиглачихъя. Ирээдүй цаг руу хандуулсан мэт боловч дэлхийн жишгээр яг л тийм байх ёстой гэсэн санаа. Төрийн буянд дипломатын албанд зүтгэхдээ гадаад орнуудын эмч, эмнэлгээр үйлчлүүлэх завшаан олонтаа тохиож байсных тэр талын туршлагаасаа хуваалцах гэж байна. Гэхдээ эхлээд Монголын түүхэн уламжлалаар бяцхан аялна.

Тархи угаагч сүүдэр ший, тархи угаагч “МУСТА”, “МУГЖ”, “МУАЖ”– гээд өмнөх хоёр нийтлэлдээ биччихсэн чинь боож үхэх шахсан, хорсол заналаа барьж дийлэхээ больсон, бас дэмжин уухайлсан 400 орчим комментчин над руу хандсан байх юм. Тэгвэл энэ төрлийн сэдвээр гурав дахь нь болох хөндүүр асуудал руу орох гэж байна.