Сүфийн их арш Жунайдыг нөгчихийн өмнө шадар шавь нь: “Хайрт Багш минь, та биднийг орхин одох гэж байна. Бид нэг зүйлийг мэдэхийг үргэлж хүсдэг байсан ч танаас асууж зүрхэлдэггүй байлаа. Одоо л амжиж асуухгүй бол оройтох нь. Тийм болохоор бүх шавь нар надаас шаардсан юм. Таны багш хэн байсан бэ? Энэ тухай ярьж байхыг тань бид ер дуулаагүй” гэжээ.

Үзэл сурталд автсан хүн хаагдмал болдог. Хиндуйзм, Лал, Христос цөм л үзэл суртал. Хийсвэр төсөөлөлд автчихаад яаж бодит үнэнийг харах юм бэ? Үнэний эрэлд гарсан хүн шулуун шударга, нээлттэй байх ёстой.

Өглөө бүрийг шинэ өдөр, шинэ боломж хэмээн талархан угтаарай. Оршихуй үнэхээр өгөөмөр ажээ. Хэчнээн олон өдрийг чи дэмий балай өнгөрүүлэв? Гэлээ ч чамаас нүүр буруулсангүй, дахин шинэ өдрийг бэлэглэж байна. Ямар их аз завшаан, амин шимийг үрэн таран хийв ? Гэвч оршихуй чамд итгэсээр шинэ боломжоо хайрлаж байна.

Магтаал горилсон сэтгэл минь доромж сонсохын цагт Мартахын мананг ярж, багшийн захиас ургаг. Цуурай хоосон тарнийн эгшиг болон дуурьсаг. Цуугиант орчлоос гэтлэхүйн дуудлага болон тодрог.

Амьдрал энгийн, үхэл ч энгийн. Хүн л өөрөө элдэв долоон юм бодож зохиож, түүндээ ороогдож зовохгүй бол. Байгаль оршихуй аясаараа л энгүүн сайхан. Төрөхөд минь тэнгэр ивээж, газар түшиж угтсан шигээ нөгчихөд минь наран саран ёсоороо л үднэ.

Өмнөө байгаа зүйл, жишээ нь, сарнай байж болно. Түүнийг үнэн голоосоо мэдэрч таашаа. Та нар сарнайг харлаа ч дутуу хардаг. Оюун ухаан чинь “Энэ бол сарнай” гэж хэлээд гүйцээ.