Эргүү жүжиглэлттэй солонгос сериалуудыг би үзэн яддаг. Тэр нүүрний хөдөлгөөн, тэр тэнэг ааш авир, уба уба гэж наль наль хийсэн алцгар охидууд, бөхөлзсөн гөлөлзсөн хэв маяг, эсвэл нэг их худлаа нүднийхээ үзүүрээр муухай харж хялалзсан жүжиглэлтийг харахаараа бүүр ой гутна.

Эмгэн мойног хуруугаараа зурагтын удирдлага оролдож дууг нь нэмэхэд ач хүү нь уурсангуй булааж аваад буцаагаад намсгав. “Ус ирвэл яах юм, сонсогдохгүй шүү дээ” гэж эмээгээ зэмэлнэ.

Авлигын хор уршигийг манайхан нэг л ойлгохгүй, байдаг л зүйл мэтээр сэтгэсээр өнөөг хүрчээ.

Арван найм естэйдөө л ажил хийж их мөнгө олохоор гуулин улсыг зорьсон Бадраа наадамлахаар нутагтаа иржээ.

Нэг жанжин хааныхаа үгэнд орохгүй бол хаан уурлаж цаазлах зарлиг гаргана. Гэхдээ хааны 100 цэргийн эсрэг жанжин нь 1000 цэрэгтэй бол хаан эрх мэдэлгүй гэсэн үг. Өнөө цагт хэмжээгүй эрхт хаант улс дэлхийд ганц үлдсэн нь Хойд Солонгос ч юмуу даа. Мэдээж орчин үеийн нэршил, хувцаслалт нь ондоо ч яг л эртний эрх мэдлийн систем. Удам залгамжилсан Кимийн династи.

Цалин амьдралын хэрэгцээнд хүрэхгүй тухай амтай бүхэн шаагина. Тэр амьдралын хэрэгцээ нь яг юу юм бэ?