Эргүү жүжиглэлттэй солонгос сериалуудыг би үзэн яддаг. Тэр нүүрний хөдөлгөөн, тэр тэнэг ааш авир, уба уба гэж наль наль хийсэн алцгар охидууд, бөхөлзсөн гөлөлзсөн хэв маяг, эсвэл нэг их худлаа нүднийхээ үзүүрээр муухай харж хялалзсан жүжиглэлтийг харахаараа бүүр ой гутна.

“Doesn’t time fly” гэдэг хэлцийг оюутан байхдаа мэддэг болсон, байн байн аманд орж ирнэ. Нас ахих тусам цаг хугацааны мэдрэмж муутай болж мөч хормууд нисээд л нисээд л өнгөрөх мэт. Хүн болгон л “цаг яасан хурдан өнгөрч байнаа” гэж дор бүрнээ хэлцгээж зуу татацгаан шинэ жилийнхээ баярыг тэмдэглэдэг.

Чадлынхаа хирээр хийж хэрэгцээнийхээ хэрээр авдаг гэсэн үндсэн зарчимтай гоё нийгмийг бүгдээрээ байгуулах гээд чадаагүй. Бүх юм нийтийн өмч, тэгээд түүнийгээ нүдний цөцгий мэт хайрлан гамнана гэдэг нь хомосапиенс гэдэг амьтдын хувьд ахадсан санаа болж.

Тэнгэр дээрээс харахуй дор эрээн алаг том өт дөрвөлжин ёотонгуудын дунд утаа суунаглуулан өцөгнөх бөгөөд сайтар нягталж үзвээс найман их наяд олон дугуйт тээврийн хөсөгнүүд ар араасаа мордолцон цуваад орь дуу тавин гэлдрээ нь ийм болой.

“МУИС –ын шар тест” гэдэг алдартай бестселлер хэдэн жилийн өмнө математикаар конкурсдэх гэж байгаа залуусын ганц үзэлцдэг ном байлаа.

Ардчилсан хувьсгал өрнөх үеийн хижээл насныхан одоо тэтгэвэртээ гарчихсан, гэртээ зурагтын удирдлагаа эргүүлж, үе үе нэг салхилж хүмүүстэй хууч хөөрсөн шигээ сууна.